ΑΓΙΟ μου ΤΣΙΠΟΥΡΑΚΙ...

Σαν μπαίνει ο τρυγητής όλοι κάπου γυρίζουν, άλλοι από παραλίες, άλλοι από εξοχικά φίλων, άλλοι από τα χωριά τους και γω από αμπέλι σε αμπέλι με ένα 'μπομόμετρο' στα χέρια.

Κοιτάς, πιέζεις τον καρπό, διαλέγεις, επίπονη δουλειά... είναι όλος ο κόπος της χρονιάς τα τηλεφώνα δίνουν και παίρνουν τα οινοποιεία έχουν ξεκινήσει και κόβουν.  
Όλα έτοιμα για τρύγο.
Τελάρα, καθαρά ψαλίδια ακονισμένα, οι δεξαμενές πεντακάθαρες.
Το μεγάλο μυστικό είναι ότι τι καλό κρασί γεννιέται στο αμπέλι.
Σαν τελειώσει ο "πόλεμος" μέσα στα κτήματα... κει είναι που αρχίζουν τα δύσκολα... σωστές θερμοκρασίες στις δεξαμενές, ξεχωριστές οινοποιήσεις ανά ποικιλία, τα ερυθρά με άλλο τρόπο...και με άλλο τα λευκά..

Οι ζυμώσεις ξεκινούν σαν πάρουν μπροστά οι σταφυλομυκητες και τρώνε...τότε είναι σίγουρο ότι θα γίνει κρασί ρυθμίζεις με θερμοκρασία το πόσο θες να τρώνε πότε θα σταματήσουν για το επιθυμητό αποτέλεσμα.                         

Οι ρόγες που έχουν πιεστεί έως 30% μπαίνουν σε καζάνι... θαυματουργό πράγμα το καζάνι θέλει τον χρόνο του θέλει την παρέα του θέλει τους μεζέδες του για να βγάλει το άχρωμο υγρό που χρωματίζει την καθημερινότητά μας.  

Κεφάλια και ουρές ξαναπέφτουν μέσα... συν τις υπολειπόμενες ρόγες και άντε από την αρχή... το αφήνεις να κάτσει να ηρεμήσει να βγάλει τα αρώματα του... αν το περάσεις δε και από βαρέλι ΤΟΤΕ η βανίλια έρχεται έντονη στην μύτη και γλυκιά στο στόμα.... 

Πόσες και πόσες κουβέντες δεν έχουν γίνει με το "ΑΓΙΟ' ΤΣΙΠΟΥΡΑΚΙ... άλλες χαλαρές και άλλες που φτάνουν σχεδόν στα χέρια... δίπλα σε τζάκι ή σε μαρμάρινα τραπεζάκια μπροστά σε θολωμένα από το κρύο τζάμια...   πόσοι και πόσες δεν έχουν ερωτευτεί...τραγουδήσει και κλάψει με δαύτο και άλλοι πόσοι που έχουν τσακωθεί για όσα συμβαίνουν γύρω μας.. 

ΟΠΩΣ και να γίνει... μεγάλο μούτρο ο Διόνυσος και ακόμη μεγαλύτερο ο πότης...

 

 Με ρέγουλα "ρεμάλια"...