Έλειπε η ψυχή και την βρήκα εκεί μέσα...

Έγινα κιόλας σαράντα χρονών και κάθε τέτοια μέρα τα ίδια συναισθήματα.

Θυμάμαι μικρός στο χωριό, τη δεκαετία του 80 είχαμε ΚΚΕ πρόεδρο (Μικρή Μόσχα το έλεγαν το χωριό εκείνα τα χρόνια), κάθε παραμονή του Πολυτεχνείου, έπαιζαν τα μεγάφωνα που ήταν στο κεντρικό υδραγωγείο του χωριού, όλο το χρονικό της εξέγερσης του Πολυτεχνείου.

Το σπίτι μου δεν ήταν μακριά, οπότε άκουγα καθαρά τα τραγούδια, τα συνθήματα, τις φωνές των εκφωνητών του σταθμού και τα τανκς... και πάλι συνθήματα και πάλι η σπαρακτική φωνή...

"Είμαστε άοπλοι! Είμαστε άοπλοι! Οι φοιτητές βρίσκονται απέναντι στα τανκς. Οι φαντάροι είναι αδέλφια μας, δεν θα μας πυροβολήσουν. Αγωνιζόμαστε για μία καλύτερη και ελεύθερη Ελλάδα. Να καθορίζουμε μόνοι μας τις τύχες του λαού μας. Αγωνιζόμαστε για τη λευτεριά αυτού του τόπου. Ελληνικέ λαέ, έξω από το Πολυτεχνείο βρίσκονται τανκς κι έχουν στραμμένες τις μπούκες των κανονιών τους στα παιδιά σου. Αυτή τη στιγμή, ελληνικέ λαέ, μπορείς να διαπιστώσεις πώς μας κατάντησαν οι Αμερικάνοι. Δεν πρέπει να χυθεί άλλο αίμα. Όχι άλλο αίμα!"

Μερικά πράγματα με τον καιρό μπαίνουν κάτω από το πετσί σου, γίνονται ένα με σένα, κυκλοφορούν στο αίμα σου, δεν σε αφήνουν, ούτε θες να σε αφήσουν...

Την άλλη μέρα πηγαίναμε σχολείο, ακούγαμε λόγους και τραγούδια... τραγουδισμένα από μας αυτή τη φορά, άλλα κάτι έλειπε...

Αυτό που έλειπε το βρήκα όταν μεγαλώνοντας κατέβηκα στην Αθήνα, την πρώτη χρονιά παραμονές της μεγάλης ΠΟΡΕΙΑΣ πήγα από βραδύς στο Πολυτεχνείο, μόνος, χωρίς παρέα... περπάτησα στους χώρους ακούμπησα τους τοίχους μπήκα στα αμφιθέατρα... ΑΥΤΟ έλειπε... έλειπε η ψυχή και την βρήκα εκεί μέσα...  

Σ' ΑΥΤΟΝ τον ΤΟΠΟ δεν λείπουν οι αφορμές (από αυτές έχουμε μπόλικες), λείπουν οι ΣΠΙΘΕΣ για να ανάψουν ξανά οι ψυχές...  

Καλή μας ΠΟΡΕΙΑ γενικά...