Αξιολογώντας τα ανάξια λόγου.

 Μια από τις χαρακτηριστικές παγίδες που βάζει το σύστημα στα μυαλά των υπηκόων ώστε να τους πείσει για τον ορθολογισμό του είναι και η αξιολόγηση. Η κλασσική ατάκα κάθε φιλελεύθερου, ακόμα και “αριστερού είναι πως η αξιολόγηση είναι απαραίτητη στη λειτουργία ενός αξιοκρατικού μοντέλου. Πως άλλωστε θα ξεχωρίσουν οι άξιοι από τους ανάξιους;

Τι είναι όμως τελικά ένα αξιοκρατικό μοντέλο; Είναι κάτι παραπάνω από ένα σύστημα το οποίο απαιτεί την συμμόρφωση των μερών του με τις προδιαγεγραμμένες αξίες που έχει το ίδιο θεσπίσει;

Βάσει ποιον αξιών και κατά συνέπεια κριτηρίων μπορεί μια αξιολόγηση να διακρίνει τους άξιους από τους ανάξιους;

Και τελικά τι πάει να πει “αξιοκρατία”;

Αν σε ένα σύστημα επιβραβεύονται οι άξιοι, τι κάνει αυτό τους υπόλοιπους;

Κρίνεται κάποιος άξιος ως άνθρωπος, ως μέλος του συνόλου ή ως προς το εκάστοτε αποτέλεσμα των πράξεων του; Και πότε αυτά τα αποτελέσματα μπορούν να είναι ικανοποιητικά; Κι όταν ακόμα είναι ικανοποιητικά, γιατί να χαρακτηρισθεί κάποιος άξιος και όχι αποτελεσματικός;

Είναι ο αποτελεσματικός άξιος;

Άξιος σε τι; Σε τίτλο, σε μισθό, σε αναγνώριση, σε στάτους, σε επιβίωση στην τελική;

Ε, ναι λοιπόν, αυτό ακριβώς είναι η αξιοκρατία.

Το σύστημα που θεωρεί τους αποτελεσματικούς άξιους να επιβιώσουν ενώ τους υπολοίπους τους καταδικάζει στην ένδεια και εν τέλει στο θάνατο.

Η αξιοκρατία είναι ένας συγκεκαλυμμένος φασισμός και η αξιολόγηση το εργαλείο της.

Και δυστυχώς υπάρχει σε κάθε δομημένο σύστημα διαχείρισης της κοινωνίας που βασίζεται στην ιδιοκτησία και την ανταμοιβή.

Ακόμα και στα λεγόμενα “σοσιαλιστικά” μοντέλα.