22/11/14

Λόγος , Λόγια & Σοφία ..




Η γλώσσα πλάθει πραγματικότητες. Με όσα λέμε και με τον τρόπο με τον οποίο τα λέμε· με όσα αποσιωπούμε, με τις γνώμες που εκφράζουμε και τις προθέσεις πίσω από τα λόγια μας, μπορούμε να δημιουργήσουμε μια πραγματικότητα για εμάς και για όσους μας περιβάλλουν. Υπάρχουν λέξεις που ανοίγουν πιθανότητες και άλλες που τις κλείνουν, δημιουργικές και καταστροφικές συζητήσεις, μέχρι και δηλώσεις που μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο. Τα λόγια μας μπορούν να εμπνεύσουν εμπιστοσύνη ή δυσπιστία.
Ακόμα και αν δεν το αντιλαμβανόμαστε πλήρως, πολλοί συνεχίζουμε να καλλιεργούμε τα σχήματα σκέψης και τις απόψεις για τα ανθρώπινα όντα και τη γλώσσα της καρτεσιανής εποχής. Γι” αυτό πολλές φορές πιστεύουμε ότι υπάρχει μία μόνο αλήθεια απέναντι στα γεγονότα, ότι τα πράγματα έχουν ορισμένα συγκεκριμένα χαρακτηριστικά και ότι κάθε άνθρωπος έχει γνωρίσματα που δεν αλλάζουν. Τότε, μας φαίνεται ζωτικής σημασίας να μάθουμε νέες ικανότητες και να απαλλαγούμε από ορισμένους τρόπους που έχουν ριζώσει μέσα μας όπως, για παράδειγμα, να αμφισβητούμε όσα έχουμε μάθει προκειμένου να ανανεώσουμε τη ματιά μας για όσα ξέρουμε. Όπως διαβεβαιώνει ο Άλβιν Τόφλερ, «οι αναλφάβητοι του μέλλοντος δε θα είναι εκείνοι που δεν ξέρουν γραφή και ανάγνωση, αλλά εκείνοι που δεν ξέρουν να μαθαίνουν, να ξεμαθαίνουν και να ξαναμαθαίνουν«.
Μια και μιλάμε για τον τρόπο με τον οποίο χρησιμοποιούμε τα λόγια, ένας θρύλος λέει ότι ένας δάσκαλος του ζεν δέχτηκε στο σπίτι του έναν πανεπιστημιακό καθηγητή με μεγάλο κύρος, ο οποίος ζήτησε να τον συναντήσει για να μάθει για το δρόμο του ζεν. Καθώς συζητούσαν, ο δάσκαλος πρόσφερε τσάι στον επισκέπτη του και άρχισε να γεμίζει την κούπα του. Με φαινομενικά αφηρημένη έκφραση μιλούσε στον καθηγητή και τον κοιτούσε ενώ, παράλληλα, σέρβιρε το τσάι και, όταν η κούπα γέμισε, ο δάσκαλος συνέχισε να σερβίρει. Η κούπα ξεχείλισε και το τσάι άρχισε να χύνεται στο πιατάκι και στο τραπέζι, και τελικά στο πάτωμα. Ακόμα και τότε, ο δάσκαλος δε σταμάτησε. Ο επισκέπτης τον κοίταξε σαστισμένος και είπε: «Δάσκαλε, η κούπα γέμισε, δε χωρά πια ούτε σταγόνα!» Ο δάσκαλος τον κοίταξε χαμογελαστός και του απάντησε: «Όπως αυτή η κούπα, έτσι κι εσείς είστε γεμάτος από τις γνώσεις σας. Πώς να σας δείξω το παραμικρό σχετικά με το δρόμο του ζεν, αν η κούπα σας δε χωρά τίποτα πια;»
Η μισή λέξη ανήκει σ” εκείνον που την προφέρει
και η άλλη μισή σ” εκείνον που την ακούει.
ΜΟΝΤΕΝ 
Οι πέντε αρχές για την ενεργοποίηση της ισχύος των λόγων
Χρησιμοποιούμε τις λέξεις κάθε μέρα, προφορικά και γραπτά. Συζητάμε, γράφουμε e-mail, διαπραγματευόμαστε, κουβεντιάζουμε, ρωτάμε και απαντάμε. Ωστόσο, πολλές φορές μιλάμε χωρίς πλήρη συνείδηση της επίδρασης που έχουν οι λέξεις πάνω μας και στους γύρω μας.
Στο βιβλίο του Οι Τέσσερις Συμφωνίες ο Μιγκέλ Ρούιζ, ιατρός χειρουργός και κληρονόμος της σοφίας των Τολτέκων, προσφέρει πολύτιμες διδαχές για τη χρήση των λέξεων. Προτείνει να είμαστε άψογοι με τα λόγια μας, να μην κάνουμε υποθέσεις, να μην παίρνουμε τίποτα προσωπικά και να κάνουμε πάντα ό,τι περισσότερο μπορούμε.
Παρακάτω προτείνουμε πέντε αρχές για να ενεργοποιήσουμε τη δύναμη των λέξεων, ενισχύοντας τις συζητήσεις που κάνουμε σε όλα τα περιβάλλοντα:
1. Να εμπνέουμε εμπιστοσύνη με έντιμα λόγια.
2. Να δίνουμε και να λαμβάνουμε γνώμες με σοφία.
3. Να αποφεύγουμε τα βεβιασμένα συμπεράσματα.
4. Να δίνουμε τον καλύτερο εαυτό μας με χαρά και ευελιξία.
5. Να ενεργοποιούμε τη δύναμη της αναγνώρισης.
Να εμπνέουμε εμπιστοσύνη με έντιμα λόγια
Η υπεροχή σχετίζεται με την ακεραιότητα. Η ακεραιότητα εμπνέει εμπιστοσύνη. Το θέμα είναι να συμφωνούν τα λόγια με τις σκέψεις και τις προθέσεις μας και να λέμε μόνο αυτά που πραγματικά πιστεύουμε· να εξαλείφουμε το ψέμα γιατί διαβρώνει την αυτοεκτίμησή μας και την εικόνα που σχηματίζουν οι άλλοι για εμάς. Άλλωστε, όταν αποκρύπτουμε την αλήθεια ή προσποιούμαστε, σπαταλάμε ενέργεια γιατί φθειρόμαστε.
Έχοντας υπόψη ότι τα λόγια έχουν δύναμη, ότι μπορούμε να μας συμπεριλάβουν ή να μας αποκλείσουν, κατανοούμε ότι η υπεροχή συνεπάγεται να αφήσουμε κατά μέρος τα κουτσομπολιά. Καμιά φορά μπορεί να φαντάζει ως πρόκληση το να απομακρυνθεί κανείς από τις φήμες και τα λόγια που προέρχονται από το παράδειγμα του φόβου. Σχετικά με αυτό υπάρχει μια ιδιαίτερα αποκαλυπτική ιστορία που διηγούμαστε συνήθως όταν ασχολούμαστε με το θέμα.
* Ένας νεαρός μαθητής πήγε στο σπίτι του δασκάλου του, ενός σοφού φιλόσοφου, και του είπε:
¨Έρχομαι να σου πω κάτι σημαντικό, που δεν μπορώ να αποσιωπήσω. Κάποιος μιλούσε κακοπροαίρετα για σένα…»
«Περίμενε!» τον διέκοψε ο φιλόσοφος. «Αυτό που θα μου πεις το πέρασες από τα τρία κόσκινα;»
«Ποια είναι τα τρία κόσκινα;» ρώτησε ο μαθητής.
«Το πρώτο είναι η αλήθεια. Είσαι σίγουρος ότι αυτό που πρόκειται να μου πεις είναι απόλυτα βέβαιο;»
«Όχι. Άκουσα να το λένε κάτι γείτονες…»
«Το πέρασες τουλάχιστον από το δεύτερο κόσκινο, την καλοσύνη; Αυτό που θέλεις να μου πεις είναι καλό για κάποιον;»
«Όχι, για να πω την αλήθεια δεν είναι. Απεναντίας…»
«Το τελευταίο κόσκινο είναι η ανάγκη. Είναι ανάγκη να μου το πεις αυτό που τόσο σε έχει ταράξει;»
«Για να είμαι ειλικρινής, όχι».
«Τότε, λοιπόν», είπε ο σοφός χαμογελώντας ειλικρινά, «αν δεν είναι ούτε αληθινό, ούτε καλό, ούτε αναγκαίο, ας το θάψουμε στη λήθη».
Να δίνουμε και να λαμβάνουμε γνώμες με σοφία
Οι γνώμες ή οι κρίσεις μπορεί να γίνουν αιτία να υποφέρει κανείς πολύ. Έχοντας την τάση να συγχέουμε τις γνώμες με τις κρίσεις, συνηθίζουμε να εκφράζουμε τις γνώμες μας σαν να ήταν περιγραφές της πραγματικότητας, θεωρώντας δεδομένο ότι οι υπόλοιποι έχουν την ίδια άποψη μ” εμάς και απορρίπτοντας την πιθανότητα να πιστεύουν κάτι διαφορετικό. Κατά τον ίδιο τρόπο, καμιά φορά θεωρούμε αδιαμφισβήτητες τις γνώμες που εκφράζουν οι άλλοι για εμάς. Όταν ακούσουμε ένα σχόλιο που μας πληγώνει, ας σκεφτούμε αν πρόκειται για γεγονός ή για γνώμη. Αν πρόκειται για γεγονός, ας εξετάσουμε αν υπάρχει κάτι στη συμπεριφορά μας που επιδέχεται διόρθωση, γιατί μπορεί να είναι μια ισχύουσα άποψη που μπορεί να μας βοηθήσει να αλλάξουμε. Αν πρόκειται για γνώμη, το πρώτο πράγμα που πρέπει να θυμηθούμε είναι ότι οι κρίσεις μιλούν περισσότερο για τα άτομα που τις εκφέρουν παρά για εκείνα τα οποία αφορούν. Από την άλλη, υπάρχουν ορισμένες γνώμες που είναι έγκυρες και μπορούν να μας βοηθήσουν να αναπτυχθούμε.
Δεν μπορούμε να εμποδίσουμετους άλλους να εκφράσουν τη γνώμη τους για εμάς. Αυτό που μπορούμε να αποφύγουμε είναι να διεισδύσουν αυτές οι γνώμες τόσο πολύ στην ύπαρξή μας ώστε να μας κάνουν κακό ή να μας πείσουν ότι είμαστε πράγματι αυτό που εκφράζουν. Εκείνη τη στιγμή είναι σημαντικό να κάνουμε μια εσωτερική διεργασία για να θυμηθούμε ότι έχουμε μια εγγενή αξία που δεν εξαρτάται από τη γνώμη των άλλων για εμάς. Μια από τις τεχνικές είναι, μπροστά στη δυσμενή ή κακοπροαίρετη γνώμη κάποιου, να επαναλαμβάνουμε μέσα μας: «Δεν έχει σημασία τι σκέφτεσαι για μένα ή τι μου λες, εγώ είμαι ακόμα ένα άξιο άτομο».
Από την άλλη, πρέπει και οι ίδιοι να φροντίζουμε τα λόγια μας όταν εκφέρουμε κρίσεις. Όπως εξηγεί ο Ετσεβαρία, σε αντίθεση με ένα γεγονός, μια γνώμη δεν μπορεί να είναι αληθινή ή ψεύτικη, αλλά βάσιμη ή αβάσιμη. Και ανάλογα με την πρόθεση με την οποία εκφράζεται, μπορεί επίσης να είναι εποικοδομητική ή καταστροφική.

Το να μάθει κανείς να εκφράζει μια γνώμη ως τέτοια, αντί να επιλέγει λόγια που την κάνουν να μοιάζει με γεγονός, είναι μια ικανότητα-κλειδί για την αποδοτική επικοινωνία, γιατί οι προσωπικές γνώμες που εκφράζονται ως αλήθειες δημιουργούν ένταση, δεν επιτρέπουν την κατανόηση και προκαλούν δυσκαμψία σ” εκείνον που τις ακούει. Όταν κάποιος πει «Αυτή η αίθουσα δεν κάνει για τη συνάντηση», δεν αφήνει σε κανέναν το περιθώριο να σκεφτεί κάτι διαφορετικό· εκφράζει τη γνώμη του σαν αδιαμφισβήτητη αλήθεια, πράγμα που προκαλεί την αυθόρμητη απόρριψη του ακροατή, ειδικά αν δε σκέφτεται με τον ίδιο τρόπο. Αν, αντίθετα, πει «Κατά τη γνώμη μου, αυτή η αίθουσα δεν είναι η πλέον κατάλληλη για τη συνάντηση», εκφράζει την ίδια ιδέα, αλλά γίνεται κύριος της γνώμης του χωρίς να εμποδίζει τον άλλο να εκφράσει μαι αντίθετη άποψη, κάτι που συνεισφέρει στην καλύτερη επικοινωνία. Εξάλλου, όταν εκφράζει κανείς γνώμες ως γεγονότα, προκαλεί συνήθως μια αμυντική αντίδραση, η οποία ενδέχεται να μετατρέψει τη συζήτηση σε αναζήτηση του ποιος έχει δίκιο. Για να το αποφύγουμε αυτό, αρκεί, πριν εκφράσουμε οποιαδήποτε γνώμη, να προσθέσουμε μια απο τις εξής φράσεις: «Πιστεύω ότι…», «Είμαι της γνώμης ότι…», «Νομίζω ότι…», «Από τη δική μου σκοπιά…». Αυτός ο τρόπος έκφρασης χαρίζει αρμονία στο διάλογο.
Μιλώντας γι” αυτό το θέμα έχει ενδιαφέρον να θυμηθούμε πώς άρχισε η καλλιτεχνική καριέρα του Φρεντ Αστέρ. Μετά την πρώτη του οντισιόν, ο διευθυντής της MGM έγραψε μια αναφορά που έλεγε: «Δεν ξέρει τραγούδι. Δεν ξέρει υποκριτική. Ξέρει μόνο ελάχιστο χορό.». Αλλά ο Αστέρ κατάφερε να κάνει τη φωνή και την πεποίθησή του να υπερισχύσουν έναντι της συντριπτικής εκείνης κριτικής, μετά από ένα σχόλιο που θα μπορούσε αν αποθαρρύνει πολλούς θεωρήθηκε ομόφωνα ο καλύτερος χορευτής του εικοστού αιώνα και μια από τις καλλιτεχνικές προσωπικότητες στα μιούζικαλ του κινηματογράφου και της τηλεόρασης με τη μεγαλύτερη επιρροή. Τι θα είχε συμβεί αν ο Φρεντ Αστέρ είχε εκλάβει εκείνη τη γνώμη ως γεγονός; Τι μας συμβαίνει όταν εκλαμβάνουμε ως γεγονός τη γνώμη των άλλων για εμάς, για τις ικανότητές μας, το ταλέντο ή την εργασία μας;
Μπροστά στο ίδιο γεγονός, τα άτομα μπορεί να έχουν διαφορετικές ερμηνείες και γνώμες. Το μυστικό είναι να διαλέγει κανείς αυτές που ανοίγουν αυτόματα δυνατότητες και να απορρίπτει όσες κλείνουν τους δρόμους.
Όταν μιλάς προσπάθησε τα λόγια σου να είναι
καλύτερα από τη σιωπή
Ινδική Παροιμία  
Να αποφύγουμε τα βεβιασμένα συμπεράσματα
Πολλές φορές οι σκέψεις μας στήνουν παγίδες. Μια από αυτές είναι να «διαβάζουμε τη σκέψη», να πιστεύουμε ότι ξέρουμε τι σκέφτονται και τι νιώθουν οι άλλοι. Πρόκειται για υποθέσεις που λαμβάνουμε ως αλήθειες και που χρωματίζουν τις αντιλήψεις και τις πράξεις μας. Το να μην κάνει κανείς υποθέσεις σημαίνει επίσης να μιλά ξεκάθαρα, χωρίς περιστροφές· να μη θεωρεί προφανές ότι οι άλλοι καταλαβαίνουν αυτό που λέει, γιατί η ομιλία και η ακοή είναι δύο τελείως διαφορετικά φαινόμενα.
Σε μια συνεδρία coaching ένας πελάτης μού εξέθεσε την παρακάτω κατάσταση: είπε ότι δεν ήταν ιδιαίτερα ευχαριστημένος με την απόδοση της ομάδας εργασίας του. Τον ρώτησα αν είχε εκφράσει σε όλους τη δυσαρέσκειά του για τα αποτελέσματα κι εκείνος απάντησε καταφατικά, προσθέτοντας μάλιστα ότι το είχε θέσει και γραπτά. Τότε του ζήτησα να μου στείλει τα μηνύματα που είχε ανταλλάξει με την ομάδα του, ώστε να έχω περισσότερα στοιχεία για την ανάλυση.
Διαβάζοντας τα e-mail που τους είχε στείλει, δυσκολεύτηκα να καταλάβω ποιο ήταν το πρόβλημα· δεν ήταν ξεκάθαρο τι ήθελε να τους πει. Παρατήρησα ότι κάθε φορά που υποδείκνυε κάτι που έχρηζε βελτίωσης, έντυνε τα γεγονότα με πολλά περιττά λόγια, απάλυνε με ευφημισμούς αυτά με τα οποία δε συμφωνούσε και μιλούσε για το θέμα τόσο πολύ ώστε, όταν έφτασα στο τέλος του μηνύματος, είχα μπερδευτεί τόσο που έκρινα απαραίτητο να αρχίσω να το διαβάζω από την αρχή. Στην επόμενη συνάντηση είχαμε τον εξής διάλογο:
«Ντανιέλ, τι ακριβώς ήταν εκείνο που σε δυσαρέστησε;»
«Δε συμφωνώ με τον τρόπο που αντιμετωπίζουν τους νέους πελάτες. Βλέπω ότι αφοσιώνονται και προσέχουν τις λεπτομέρειες με τους παλιούς, αλλά στους καινούργιους μόλις και μετά βίας δίνουν προσοχή», απάντησε
«Γιατί δεν τους το είπες ξεκάθαρα;»
«Φοβήθηκα μήπως τους προσβάλω. Ξέρω ότι αφιερώνουν μεγάλη προσπάθεια στη δουλειά τους και δε θέλησα να σκεφτούν ότι δεν το καταλαβαίνω. Άλλωστε, μου φαίνεται προφανές ότι πρέπει να φερόμαστε καλά στους καινούργιους πελάτες, είναι κάτι που τους μαθαίνω πάντα».

Μιλάμε ξεκάθαρα όταν δε θεωρούμε τίποτα δεδομένο, όταν δεν προϋποθέτουμε ότι ο άλλος γνωρίζει τα εργασιακά μας στάνταρ. Όταν μιλάμε χωρίς περιστροφές και ευφημισμούς, όταν δεν κρύβουμε τις επιθυμίες μας πίσω από χίλια πέπλα. Όταν μιλάμε ξεκάθαρα, ΔΕ λέμε λόγια έξω από το συγκείμενό τους, ούτε λόγια που πληγώνουν ή είναι άσπλαχνα. Μιλάμε ξεκάθαρα όταν δεν μπερδεύουμε το πρόσωπο με την πράξη· όταν λέμε «Είσαι απρόσεχτος με τους καινούργιους πελάτες» δεν είναι το ίδιο με το να πούμε «Δεν προσέχεις τους καινούργιους πελάτες». Γιατί η πράξη της απροσεξίας μπορεί να αλλάξει εύκολα, ενώ όταν κατηγορούμε τον άλλο ότι «είναι» απρόσεκτος αγγίζουμε την ουσία του, τον χαρακτηρίζουμε και του κάνουμε κακό.
Να δίνουμε τον καλύτερο εαυτό μας με χαρά και ευελιξία
Αυτή η αρχή αποτελεί μια πρόσκληση για να δίνουμε τον καλύτερο εαυτό μας σε κάθε περίπτωση της ζωής, αποφεύγοντας να φανούμε σκληροί με τον εαυτό μας και τους γύρω μας. Γινόμαστε άκαμπτοι όταν προσκολλώμαστε στις γνώμες μας, προσπαθώντας να έχουμε δίκιο. Γινόμαστε σκληροί όταν εκλαμβάνουμε τα λάθη ως σημάδια αποτυχίας· αδιάλλακτοι όταν συγχέουμε την εξαιρετικότητα με την τελειότητα. Μπορούμε να είμαστε εξαιρετικοί με τα λόγια, να δίνουμε τον καλύτερο εαυτό μας όποτε εκφράζουμε μια γνώμη και να διερωτώμαστε, πριν μιλήσουμε,αν αυτό που πρόκειται να πούμε είνα καλό και απαραίτητο για κάτι, αλλά και αν είναι αληθινό.
Να ενεργοποιούμε τη δύναμη της αναγνώρισης
Τα λόγια της αναγνώρισης  έχουν ιδιαίτερα θετική επίδραση στα άτομα· ωστόσο, πολλές φορές αγνοούμε πόσο ισχυρό είναι το να αναγνωρίσουμε τους άλλους.
Η αποδοτική αναγνώριση για την οποία μιλάμε υπερβαίνει τα χρήματα, που είναι επίσης σημαντικά· πρόκειται για μια αυθεντική έκφραση ευγνωμοσύνης για μια εργασία που έχει εκτελεστεί καλά.

Η αναγνώριση είναι κάτι που χρειαζόμαστε όλοι. Μας βοηθά να θυμόμαστε ποιοι είμαστε και είναι ένας από τους καλύτερους τρόπους για να χτίσουμε την αυτοπεποίθησή μας. Είναι επίσης ένας τρόπος σύσφιγξης των δεσμών με τα άτομα που μας περιβάλλουν: στο εργασιακό περιβάλλον, στην οικογένεια, στο φιλικό κύκλο. Όταν η αναγνώριση είναι γνήσια, τα αποτελέσματά της μπορεί να μας εκπλήξουν και να μεταμορφώσουν τη ζωή τόσο εκείνου που την εκφράζει όσο και εκείνου που τη λαμβάνει.
Όταν δουλεύουμε το θέμα της αναγνώρισης στα σεμινάριά μας έχω την τιμή να γίνομαι μάρτυρας στιγμών πραγματικής μεταμόρφωσης. Στο πλαίσιο μιας δραστηριότητας που ονομάζουμε «δραστηριότητα ευγνωμοσύνης», έχω ακούσει πολλά άτομα να λένε δυνατά: «Πάνε χρόνια από την τελευταία φορά που σκέφτηκα για πόσα πράγματα πρέπει να αναγνωρίσω και να ευχαριστήσω το/τη σύζυγό μου», «Ποτέ δε σκέφτηκα πόσο σημαντικό μπορεί να είναι αυτό και πόσο καλά θα με έκανε να νιώσω!»

Από το βιβλίο «Απόλυτη Αυτοπεποίθηση» των Veronica de Andres, Florencia Andres, εκδοτικός οίκος Α.Α.Λιβάνη.
(να βάλω μια υποσημείωση ότι ο τίτλος του πρωτοτύπου είναι «Confianza Total» και το βιβλίο μιλάει για την απόλυτη εμπιστοσύνη στον εαυτό, είναι διαφορετική η έννοια της αυτοπεποίθησης με την εμπιστοσύνη στον εαυτό, είναι αλληλένδετα αλλά, βεβαίως, όχι ταυτόσημα)
 
* Αυτός ο μύθος σχετίζεται με τον αρχαίο φιλόσοφο Σωκράτη και το τεστ της τριπλής διύλισης που λέγεται ότι το χρησιμοποιούσε για να αποφεύγει το κουτσομπολιό ως πληροφορία: το φίλτρο της αλήθειας, το φίλτρο της καλοσύνης και το φίλτρο της χρησιμότητας. Αφού αναρτήθηκε το άρθρο, ένας αναγνώστης με nick name «pyrrho» με ενημέρωσε, και τον ευχαριστώ γι” αυτό, ότι δεν στέκει αυτός ο μύθος που γυρίζει και στο internet και υπάρχει και στο βιβλίο, γιατί δεν υπάρχουν αναφορές (έτσι κι αλλιώς στο βιβλίο δεν αναφέρεται συγκεκριμένο όνομα φιλοσόφου άρα το λάθος είναι δικό μου που του έδωσα όνομα, ζητώ συγγνώμη!)
(επίσης, για όποιον ενδιαφέρεται να το τσεκάρει το link που έγραψε ο αναγνώστης και δίνει πληροφορίες ότι είναι ανυπόστατο το αναφερόμενο όνομα του Σωκράτη http://antichainletter.wordpress.com/2011/11/23/the-triple-filter-test/)
Να πω, επίσης, ότι ίσως έχει νόημα, ανεξάρτητα από τον συγγραφέα, να κρατήσουμε το μήνυμα αυτής της ιστορίας που κάποιος εφηύρε, όχι σαν ηθικοπλαστική ιστοριούλα αλλά σαν βοήθεια στη λειτουργικότητας της επικοινωνίας με τους ανθρώπους μέσω των πληροφοριών που μεταφέρονται, να υπάρχει αναγκαιότητα και χρησιμότητα όταν μεταδίδουμε μια πληροφορία, να είναι αληθινή αυτή η πληροφορία και να μην μεταφέρει κακεντρέχεια.
 
 
 
καλημέρα Καλό Σαβ/κο διαβάσαμε σήμερα και 
  ευχαριστούμε την υπέροχη Δήμητρα Ξενάκη για επικοινωνία μαζί της
dimxenaki@gmail.com.
πηγή

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

ΔΕΚΤΑ ΕΠΩΝΥΜΑ - ΕΜΠΕΡΙΣΤΑΤΩΜΕΝΑ - ΕΥΑΝΑΓΝΩΣΤΑ ΣΧΟΛΙΑ

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...