Blast from the past

Τι γίνεται όταν μετά από δέκα χρόνια ξαναβρείς ανθρώπους που κάποτε δεν νοούσουν την καθημερινότητα σου χωρίς αυτούς?
Τι γίνεται όταν πια τους δείς μπροστά σου? Πως αντιδράς, πως στέκεσαι απέναντι τους?

Είναι εκεί που το μυαλό σου κάνει ένα στιγμιαίο flashback, εκεί που μπορείς να ανασύρεις απ την μνήμη σου στιγμές με τον καθένα ξεχωριστά. Τον Γιάννη, τον Νικόλα, τον Φώτη, την Αλεξάνδρα, τον Πόλυ. Για ένα περίεργο λόγο τώρα που το σκέφτομαι όλους μας μας θυμάμαι με τα επώνυμα, ακόμα και τώρα οι αναφορές, οι όποιες, έτσι γίνονται. Τέσπα.

Είναι εκεί λοιπόν, με αυτούς τους ανθρώπους, που ήταν η δεύτερη φύση σου στα χρόνια της ανεμελιάς, που κάνεις και αυτόματα το πρώτο προσωπικό απολογισμό. Βλέπεις πως εξελίχθηκαν, και πίστεψε με ούτε με κακία ούτε με εμμονή, και φέρνεις τον εαυτό σου δίπλα τους. Πρόσωπα τόσο ίδια και τόσο διαφορετικά ταυτόχρονα. Το πρώτο μούδιασμα κρατάει τόσο όσο η πρώτη διαχρονική ατάκα να πέσει.
Αυτά τα μικρά χαζά συναισθηματικά, αυτά τα συναισθηματικά που μας ξαναφέρανε μαζί πάλι στους δρόμους. Εκεί που μας είχαν αφήσει δέκα χρόνια πριν. Ο καθένας αλλαγμένος, οικογένεια, παιδιά, χρέη, ανεργία. Όμως αυτοί οι άνθρωποι είναι που θα κατεβούν στο δρόμο.

Αυτοί οι άνθρωποι είναι που κάνουν ο ένας 12 ώρες ταξίδι απ την Αλεξανδρούπολη όλο το βράδυ, ο άλλος απ την Κρήτη. Εκεί έξω στο δρόμο. Όπως τότε που ο καθένας από εμάς μέσα στην προστασία του μπαμπά καθόμασταν έξω απ την πρεσβεία του Ισραήλ στη Σόφια (!!!) με πλακάτ για τους βομβαρδισμούς στην Παλαιστίνη. Τότε που αν και έξω απ το ελληνικό σύστημα σπουδών παλεύαμε για το ελληνικό σύστημα σπουδών.
Τώρα με τα προβλήματα στα χέρια μας πια, χαίρομαι που γνώρισα αυτούς τους ανθρώπους. Όχι γιατί είναι καλοί, χρυσοί, ωραίοι στην παρέα ή στην όψη. Όχι. Χαίρομαι γιατί ξέρω ότι στους αγώνες μου θα τους βρω εκεί. Βολεμένους οικονομικά και μη. Ξέρω πως θα είναι εκεί γιατί αυτό τελικά που μας έφερε κοντά, δεν είναι μόνο ένα τσίπουρο σε ένα τραπέζι με παστή σαρδέλα λύσσα στ αλάτι. Είναι αυτή η αυταπάτη ότι μπορούσαμε να αλλάξουμε τον κόσμο. Αυτή η αυταπάτη που τώρα που μεγαλώσαμε έγινε βεβαιότητα.