Εντολή 11η: Ου ολιγωρείς προ της ύλης

 
Γράφει ο Θωμάς Μαυροφίδης 

 

Το...άγχος του Λοβέρδου για «να βγει η «ύλη»

Μόλις έξι χρόνια από τον Δεκέμβρη του 2008, οι έφηβοι της Ελλάδας βρίσκονται και πάλι στο προσκήνιο. Όχι πως μια υγιής κοινωνία δεν θα ‘πρεπε να έχει μονίμως τους εφήβους στο προσκήνιο. Αλλά, δεν προλαβαίνουμε βλέπεις· ή δεν μας νοιάζει.
Ο επί της Παιδείας υπουργός δηλώνει ότι «πρέπει να βγει η ύλη». Αυτό τον ανησυχεί. Τα ποσά που ξοδεύουν οι οικογένειες στην παραπαιδεία δεν τον απασχολούν. Το πώς βγαίνουν αυτά τα χρήματα, και πόσο μαύρο χρήμα κυκλοφορεί στα φροντιστήρια και τα ιδιαίτερα ελέω συστήματος (τρομάρα του) «εισαγωγικών εξετάσεων», ουδόλως τον ενδιαφέρει. Το ότι η επιλογή αυτή (των «εξετάσεων») δημιουργεί μια μαύρη τρύπα που σκλαβώνει την ελληνική οικογένεια, δεν τον νοιάζει. «Να βγει η ύλη», αυτό είναι το πρόβλημά του – οπότε γίνεται και δικό μας πρόβλημα.
Α ναι, πολλοί γονείς, πιστεύουν ότι όσο πιο πολύ διαβάσουν τα παιδιά τους, τόσο πιο πολλά θα μάθουν· κι όσο πιο στριμωγμένα είναι, τόσο «καλύτερο μέλλον» θα διασφαλίσουν σε μια ανταγωνιστική κοινωνία. Κι ότι. Βεβαίως, όλοι ανεξαίρετα γνωρίζουν ότι δεν είναι έτσι: αν δεν έχεις μέσο στην σημερινή Ελλάδα, βρίσκεσαι στο άκρο – τόσο απλά. Παρ’ όλα αυτά όμως, το αγόρι ή κορίτσι, δεν πρέπει να ερωτευτεί, δεν πρέπει να ξεκουραστεί, δεν πρέπει να διασκεδάσει, δεν πρέπει – κυρίως – να ηρεμήσει. Πρέπει συνεχώς να ζει με το άγχος της «επιτυχίας». Μιας επιτυχίας ασήμαντης.
Αλλά, ούτε και γνώση αποκομίζουν οι νέοι. Οποιοσδήποτε διδάσκων σε οποιοδήποτε ελληνικό Πανεπιστήμιο, μπορεί να βεβαιώσει ότι οι νεοεισερχόμενοι φοιτητές, δεν γνωρίζουν τίποτε για ο,τιδήποτε. Δεν γνωρίζουν την «ύλη» του κ. Λοβέρδου – πλην ελαχίστων εξαιρέσεων που δεν ξεπερνούν μονοψήφιο ποσοστό. Κυρίως, δεν γνωρίζουν να μελετούν. Ας το θέσω πιο ωμά: είναι, κατά πλειοψηφία, παπαγάλοι. Έχουν μάθει ότι, πρέπει να αποστηθίζουν κείμενα, τύπους, κατεβατά ολόκληρα, και να τα αναπαράγουν.  Η πρώτη επαφή τους με το εξεταστικό σύστημα των Πανεπιστημίων, είναι μια δυσάρεστη έκπληξη. Δεν μπορούν να παράγουν κάτι συνδέοντας τα όσα ήδη γνωρίζουν μεταξύ τους, και δεν μπορούν να καταλάβουν την κριτική σκέψη, την δημιουργική αποδόμηση, τη σύνθεση. Γράφουν – στις πανεπιστημιακές εξετάσεις – κείμενα που αποτελούν πιστή (έως τελείας) αντιγραφή των συγγραμμάτων ή των σημειώσεων που τους έχουν χορηγηθεί. Σύμφωνοι, κάποιοι αντιγράφουν αλλά κάποιοι, δεν αντιγράφουν: καταφέρνουν να αποστηθίσουν κατεβατά ολόκληρα, αλλά κάποτε αναπαράγουν λάθος εδάφιο του σχετικού συγγράμματος(!).
Τι μας λέει αυτό; Ότι, στα φροντιστήρια δεν παράγεται καμιά γνώση. Καμιά πραγματική γνώση τέλος πάντων. Αυτό που σε μαθαίνουν τα φροντιστήρια, είναι το πώς θα επιτύχεις στις εξετάσεις.  Τίποτε άλλο.
Αλλά, λεφτά υπάρχουν. Διότι έχουμε: περίπου 500€ ανά μήνα για φροντιστήρια, επί 24 μήνες, 12.000€. Με το νέο σύστημα, οι μήνες γίνονται 36 (κάτι που μάλλον ισχύει ήδη) που μας πάει στα 18.000€ ανά υποψήφιο.  Επί, πες, 50.000 υποψηφίους (ας υποθέσουμε πολύ συντηρητικά ότι μόνον το 50% κάνει φροντιστήριο), μας κάνει 900.000.000€ το χρόνο – γιατί και οι τρεις τάξεις του Λυκείου κάνουν (ή θα κάνουν) φροντιστήριο ταυτόχρονα. Για δες, 1δις ευρώ. Χαράς ευαγγέλια για το κύκλωμα της παραπαιδείας. Ένα δις ευρώ, γονείς χρεωμένοι, νεότητα ξεχασμένη, για να καταφέρουν να μπουν σε «μια σχολή» – όχι για να μορφωθούν. Αυτό, στη χώρα του Λοβέρδου και των προκατόχων του, λέγεται «σύστημα εκπαίδευσης».
Βεβαίως, στριμωγμένοι, αγχωμένοι, πιεσμένοι, οι νέοι δεν είναι ηλίθιοι – ούτε κουφοί και τυφλοί. Γνωρίζουν πολύ καλά ότι αν «πετύχουν στις εξετάσεις» τους περιμένει στη συνέχεια η ανεργία – κι αν δεν πετύχουν, πάλι στην ανεργία οδηγούνται. Και βάζουν το κεφάλι κάτω, γενεές επί γενεών ηττημένων Ελλήνων που ηττώνται πριν να γίνουν επισήμως πολίτες, και ανέχονται όλη αυτή την τυφλή διαδικασία που καταστρέφει τη ζωή τους και τη ζωή των οικογενειών τους. Κάποτε, όπως τον Δεκέμβρη του 2008, ξεσπάνε. Και σχολιάζουν υπεροπτικά οι ουτιδανοί, οι συμβιβασμένοι ένοικοι του σφαγείου: «αυτό δεν είναι δημιουργική στάση – προτάσεις έχετε»; Όχι, δεν έχουν. Τους διδάσκουμε να μην έχουν. Δεν υπάρχουν προτάσεις – αυτό τους λέμε – δεν υπάρχει σκέψη, δεν υπάρχει κριτική: τα πράγματα είναι έτσι. Το μόνο που έχει σημασία είναι η «ύλη». Είναι η ενδέκατη εντολή.


 ΠΗΓΗ: imerodromos.gr