All is full of love
Το έργο της Bjork μοιάζει περισσότερο με τη δουλειά μεγάλων κινηματογραφιστών όπως ο Bela Tarr ή ο Roy Andersson που για πολλούς είναι αριστουργήματα αλλά άλλους τόσους είναι απλά μπούρδες. Και δεν έχει μέση οδό. Ή βουτάς στον κόσμο τους και προσπαθείς να νιώσεις και να τον αποκρυπτογραφήσεις, ή περνάς ξώφαλτσα και χέστηκες για την καλλιτεχνία. Την λάτρευα την Bjork μέχρι και το Medulla και το Vespertine εξακολουθεί να είναι ένας από τους δίσκους που ακούω και ανατριχιάζω, άνετα τον βάζω στους 4-5 δίσκους που μου έχουν σημαδέψει τη ζωή. Με το Volta και –κυρίως- το Biophilia κάπου την έχασα. Ήταν και μια περίοδος που κι αυτή αναλώθηκε σε υπερβολικές αναζητήσεις, είχε φτάσει δημιουργικά στο ζενίθ, είχε μια αδιανόητη δημοσιότητα και αναγνώριση από όλους –τουλάχιστον από αυτούς που την ενδιέφεραν- κάνοντας πάντα μόνο αυτό που ήθελε, όσο avant-garde και εκκεντρικό κι αν ήταν. Και είχε και εμπορική επιτυχία. Τι άλλο θέλει ένας καλλιτέχνης για να του στρίψει; Μπορεί και να της έστριψε για λίγο. Τότε με το Biophilia που αναζητούσε μανιωδώς τρόπους για να δημιουργήσει νέους ήχους και παθιάστηκε με την εφεύρεση προγραμμάτων ήμουν σίγουρος ότι πάει, ως εδώ ήταν, το επόμενο βήμα είναι το ίδρυμα.
Και απρόσμενα [για μένα], δεκαπέντε χρόνια μετά το Vespertine εμφανίζεται με έναν δίσκο ίδιας συναισθηματικής φόρτισης και παρόμοιας παγερής καψούρας που λιώνει σιγά και βασανιστικά –όλο και περισσότερο κάθε φορά που τον ακούς, που δεν έχει ούτε ένα single, ούτε ένα κομμάτι να ξεχωρίζει, που είναι σαν καρδιογράφημα νεκρού που του κάνουν ηλεκτροσόκ για να ανανήψει. Μια ευθεία γραμμή που τινάζεται πού και πού, με τραγούδια πόνου και απώλειας, ερωτικά, προσωπικά και αλλόκοτα. Όλα αποδομημένα και με δικό της μέτρο, χωρίς ρεφρέν, καμία δομή «κανονικού» τραγουδιού, δύσκολα και στριφνά και εσωστρεφή και εντελώς Bjork. Μόνο αυτή θα μπορούσε να βγάλει τέτοιον δίσκο.
Στην αρχή τα ακούς και αισθάνεσαι την ίδια βαρεμάρα που αισθάνεσαι και με το Άλογο του Τορίνο ή με το Hukkle, δεν πιάνεις ούτε τις συγκλονιστικές ενορχηστρώσεις ούτε ότι για άλλη μια φορά βγάζει τα εσώψυχά της σε 9 τραγούδια που δεν γίνεται να ακουστούν ένα-ένα και αποσπασματικά γιατί αποτελούν το πιο σφιχτοδεμένο έργο της μέχρι τώρα. Και εκεί που αναρωτιέσαι πώς είναι δυνατό να εξαφάνισε τον Arca και τι στο καλό τον ήθελε τον Haxan Cloak αφού τους ακύρωσε και τους δύο και τους κατάπιαν οι σαρωτικές bjork-ικές συνθέσεις, αρχίζουν να φαίνονται τα κλακ του Arca και να αποκαλύπτεται μια εκθαμβωτική ενορχήστρωση, χωρίς όμως να έχει αλλάξει τίποτα από το σύμπαν της. Το Vulnicura είναι ένα βαθιά προσωπικό άλμπουμ που μπορούσε να φτιάξει μόνο ένας καλλιτέχνης με την δικιά της εμπειρία ζωής, δεν θα μπορούσε να είχε γίνει νωρίτερα στην καριέρα της, και όσο και να σε κάνει να πιστέψεις με την πρώτη ακρόαση ότι έχει επιστρέψει στην εποχή του Homogenic ηχητικά και ότι φλερτάρει με το παρελθόν, κάθε φορά που το ακούς σε αφήνει μαλάκα γιατί για άλλη μια φορά έχει φύγει μπροστά και έχει φτιάξει μια φουτουριστική ποπ από άλλους κόσμους.
Δύσκολη, αλλά αριστουργηματική.
Ο δίσκος κυκλοφορεί κανονικά, σε φυσική μορφή, το Μάρτιο. Ο χαμός που έγινε προχθές το βράδυ με τη «διαρροή» και τα εκατομμύρια dnlds σε μερικές ώρες την ανάγκασαν να το δώσει σε ψηφιακή μορφή. Αν δεν τον έχεις ήδη, μπορείς να τον ακούσεις εδώ.
source
M.Hulot
Και απρόσμενα [για μένα], δεκαπέντε χρόνια μετά το Vespertine εμφανίζεται με έναν δίσκο ίδιας συναισθηματικής φόρτισης και παρόμοιας παγερής καψούρας που λιώνει σιγά και βασανιστικά –όλο και περισσότερο κάθε φορά που τον ακούς, που δεν έχει ούτε ένα single, ούτε ένα κομμάτι να ξεχωρίζει, που είναι σαν καρδιογράφημα νεκρού που του κάνουν ηλεκτροσόκ για να ανανήψει. Μια ευθεία γραμμή που τινάζεται πού και πού, με τραγούδια πόνου και απώλειας, ερωτικά, προσωπικά και αλλόκοτα. Όλα αποδομημένα και με δικό της μέτρο, χωρίς ρεφρέν, καμία δομή «κανονικού» τραγουδιού, δύσκολα και στριφνά και εσωστρεφή και εντελώς Bjork. Μόνο αυτή θα μπορούσε να βγάλει τέτοιον δίσκο.
Στην αρχή τα ακούς και αισθάνεσαι την ίδια βαρεμάρα που αισθάνεσαι και με το Άλογο του Τορίνο ή με το Hukkle, δεν πιάνεις ούτε τις συγκλονιστικές ενορχηστρώσεις ούτε ότι για άλλη μια φορά βγάζει τα εσώψυχά της σε 9 τραγούδια που δεν γίνεται να ακουστούν ένα-ένα και αποσπασματικά γιατί αποτελούν το πιο σφιχτοδεμένο έργο της μέχρι τώρα. Και εκεί που αναρωτιέσαι πώς είναι δυνατό να εξαφάνισε τον Arca και τι στο καλό τον ήθελε τον Haxan Cloak αφού τους ακύρωσε και τους δύο και τους κατάπιαν οι σαρωτικές bjork-ικές συνθέσεις, αρχίζουν να φαίνονται τα κλακ του Arca και να αποκαλύπτεται μια εκθαμβωτική ενορχήστρωση, χωρίς όμως να έχει αλλάξει τίποτα από το σύμπαν της. Το Vulnicura είναι ένα βαθιά προσωπικό άλμπουμ που μπορούσε να φτιάξει μόνο ένας καλλιτέχνης με την δικιά της εμπειρία ζωής, δεν θα μπορούσε να είχε γίνει νωρίτερα στην καριέρα της, και όσο και να σε κάνει να πιστέψεις με την πρώτη ακρόαση ότι έχει επιστρέψει στην εποχή του Homogenic ηχητικά και ότι φλερτάρει με το παρελθόν, κάθε φορά που το ακούς σε αφήνει μαλάκα γιατί για άλλη μια φορά έχει φύγει μπροστά και έχει φτιάξει μια φουτουριστική ποπ από άλλους κόσμους.
Δύσκολη, αλλά αριστουργηματική.
Στις ηχογραφήσεις με τον Arca.
Ο δίσκος κυκλοφορεί κανονικά, σε φυσική μορφή, το Μάρτιο. Ο χαμός που έγινε προχθές το βράδυ με τη «διαρροή» και τα εκατομμύρια dnlds σε μερικές ώρες την ανάγκασαν να το δώσει σε ψηφιακή μορφή. Αν δεν τον έχεις ήδη, μπορείς να τον ακούσεις εδώ.
source
M.Hulot
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
ΔΕΚΤΑ ΕΠΩΝΥΜΑ - ΕΜΠΕΡΙΣΤΑΤΩΜΕΝΑ - ΕΥΑΝΑΓΝΩΣΤΑ ΣΧΟΛΙΑ