Αυτή η Γενιά δεν θα Ψηφίσει Στις 25 Ιανουαρίου

Κείμενο: Μελπομένη Μαραγκίδου

H φωτογραφία είναι ευγενική παραχώρηση του Αλέξανδρου

Μία από τις πολλές "προβλέψεις" που ακούγονται στα τηλεοπτικά πάνελ λίγο πριν τις εκλογές, είναι ότι "η αποχή από τις κάλπες θα αγγίξει νέο ρεκόρ", ατάκα που συνήθως "ντύνεται" και με πλάνα από πιτσιρικάδες που ρουφούν το καλαμάκι του freddo στις πλατείες, χαρακτηρίζοντας έτσι μία ολόκληρη γενιά ως απολιτίκ κι εξισώνοντας ακόμα και την πολιτική στάση που εκφράζεται μέσω της αποχής με την πλήρη αδιαφορία. 

Στον αντίποδα όσων θέλουν να μας πείσουν ότι η νεολαία αδιαφορεί για όσα συμβαίνουν σε αυτόν τον κόσμο, υπάρχουν νέοι άνθρωποι που έχουν άποψη για την πολιτική, ενδιαφέρονται για τον κόσμο που αλλάζει, θέλουν να συμμετέχουν στις αποφάσεις που λαμβάνονται για το μέλλον τους, όμως δεν μπορούν να ψηφίσουν, επειδή είναι 18αρηδες, ή δεν έχουν ιθαγένεια, είτε είναι κάτοικοι εξωτερικού.

Όπως μάλλον ξέρεις, δικαίωμα ψήφου στην Ελλάδα έχουν όλοι οι Έλληνες πολίτες που έχουν συμπληρώσει το 18ο έτος της ηλικίας τους. Στις φετινές βουλευτικές εκλογές όμως δε θα λάβουν μέρος όσοι δεν έχουν εγγραφεί στους εκλογικούς καταλόγους, όπως ανακοίνωσε το υπ. Εσωτερικών, αποκλείοντας έτσι τους 18άρηδες από την εκλογική διαδικασία. Ο Συνήγορος του Πολίτη σε επείγουσα επιστολή του προς τον υπουργό Εσωτερικών ανάφερε για το θέμα πως: «Οι περίπου 100.000 συμπολίτες μας που γεννήθηκαν το 1997 μπορούν να ψηφίσουν στις βουλευτικές εκλογές της 25ης Ιανουαρίου 2015, καθώς υπάρχουν εναλλακτικές νομικές διέξοδοι», προτείνοντας κάποιες οι οποίες όσο γράφονται αυτές οι γραμμές δεν έχουν ληφθεί ακόμα υπόψιν. 

Ενώ λοιπόν είναι νόμιμο δικαίωμά τους κι ενώ προτείνονται λύσεις, οι 18άρηδες, σημερινοί μαθητές της Γ' Λυκείου δεν θα ψηφίσουν. Μιλάμε για αυτά τα παιδιά τα οποία σε τέσσερα χρόνια όταν θα ολοκληρώνεται η θητεία της κυβέρνησης που θα προκύψει, θα ολοκληρώνουν και τις σπουδές τους και θα βγαίνουν στην αγορά εργασίας. Μιλάμε για αυτά τα παιδιά που είναι δηλαδή οι άμεσα ενδιαφερόμενοι των πολιτικών επιλογών που θα παρθούν το επόμενο διάστημα, και ουσιαστικά αποκλείονται από το να καθορίσουν το μέλλον τους. Αυτά τα παιδιά που επί 12 χρόνια διδάσκονται για τις αρχές τις Δημοκρατίας κι όταν φτάνει η ώρα να γίνουν ενεργοί πολίτες και να συμμετάσχουν στην δημοκρατία, τους λέμε ότι υπάρχουν και «παραθυράκια» και τελικά δεν μπορούν. Ναι, μιλάμε για τα ίδια παιδιά που πριν λίγους μήνες τους λέγαμε ότι είναι μικρά κι ανώριμα για καταλήψεις και που σήμερα τους λέμε ξανά ότι είναι μικρά κι ανώριμα για να κρίνουν με τις 100.000 καθοριστικές ψήφους τους το μέλλον της χώρας, το μέλλον τους. 

Είναι επίσης και τα παιδιά που δεν μπορούν να ψηφίσουν όχι επειδή είναι γεννημένα το '97, αλλά επειδή δεν έχουν ελληνική ιθαγένεια, κι ας μιλάμε την ίδια γλώσσα, κι ας μαθαίνουμε από τα ίδια βιβλία, κι ας έχουμε τις ίδιες ανησυχίες, τις ίδιες υποχρεώσεις, τα ίδια όνειρα, όχι όμως τα ίδια δικαιώματα. Τα παιδιά που παρά το γεγονός ότι έχουν λάβει ελληνική μόρφωση, έχουν τελειώσει ελληνικά Πανεπιστήμια, ζουν κι εργάζονται στην Ελλάδα, δεν έχουν ελληνική ιθαγένεια και συνεπώς δεν έχουν πολιτικά δικαιώματα, δεν έχουν το δικαίωμα ούτε του εκλέγειν ούτε και του εκλέγεσθαι σε τοπικές, εθνικές εκλογές και ευρωεκλογές. 

Είναι και τα παιδιά που επέλεξαν την επιστημονική ή οικονομική μετανάστευση και που και πάλι δεν θα μπορούν να ψηφίσουν γιατί δεν θα στηθούν κάλπες στις πρεσβείες των χωρών που ζουν, αφού για τους Έλληνες εκλογείς κατοίκους εξωτερικού, αλλά και για όσους την ημέρα της ψηφοφορίας θα είναι εκτός Ελλάδος, σε οποιαδήποτε χώρα, δεν προβλέπεται τρόπος άσκησης του εκλογικού δικαιώματος από το σημείο που θα βρίσκονται, σε αντίθεση με ό, τι συμβαίνει σε 23 από τις 27 χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, έχοντας μάλιστα παρακινήσει την καμπάνια "Ι Cannot Vote".

Οι 18αρηδες

H φωτογραφία είναι ευγενική παραχώρηση του Γιώργου

Γιώργος, μαθητής στην Γ' Λυκείου, σε λίγες μέρες θα κλείσει τα 18

«Είμαι μαθητής στην Γ' Λυκείου και θέλω να σπουδάσω στη φιλοσοφική της Αθήνας. Από μικρός η εκλογική διαδικασία μου προξενούσε εντύπωση. Κάθε φορά που είχαμε εκλογές και τύχαινε να συνοδεύω τους γονείς μου όταν πήγαιναν να ψηφίσουν, έλεγα πως περιμένω με ανυπομονησία να έρθει πλέον και η δική μου σειρά να συνεισφέρω με την απόφασή μου. Οι νέοι πολίτες συχνά υποτιμόμαστε στην χώρα που με περισσή περηφάνια αποκαλούμε πατρίδα, ενώ στην πραγματικότητα αποτελούμε την πλέον ενεργή ομάδα στο κοινωνικό σύνολο. Θεωρούμαστε όχι μόνο ανώριμοι, αλλά ακόμη και ανίκανοι να πούμε την γνώμη μας για την πολιτική πορεία της χώρας μας. Τη στέρηση του πολιτικού μου δικαιώματος αισθάνομαι ότι αποτελεί ποινή, μία ποινή που υφίστανται εγκληματίες σε άλλη περίπτωση με βάση το νόμο. Και ποιο είναι το έγκλημά μου; Ίσως το γεγονός ότι είμαι νέος κι ότι γεννήθηκα σε μία εποχή όπου τα κομματικά συμφέροντα όλων των παρατάξεων είναι πιο σημαντικά από την ελευθερία που μου έχει δώσει ο θεσμός της Δημοκρατίας να λαμβάνω αποφάσεις για το μέλλον, όχι μόνο της Ελλάδας, αλλά και το δικό μου».

Η φωτογραφία είναι ευγενική παραχώρηση του Αλέξανδρου

Αλέξανδρος, μαθητής στην Γ' Λυκείου, σε λίγες μέρες θα κλείσει τα 18

«Είμαι μαθητής στη Γ' Λυκείου, συμμετείχα στις κινητοποιήσεις με τις καταλήψεις στα σχολεία το περασμένο διάστημα και τώρα που φτάνει η στιγμή να δηλώσω τη διαφωνία μου σε όλο αυτό το σύστημα και με την ψήφο, μου στερείται το δικαίωμα. Πιστεύω ότι μας φοβούνται. Φοβούνται τη νέα γενιά γιατί θέλουμε κάτι καινούριο. Φοβούνται όλους εμάς που βγήκαμε στο δρόμο και κλείσαμε τα σχολεία μας. Θα πήγαινα να ψηφίσω γιατί πιστεύω ότι με την αποχή αυτοί είναι που κερδίζουν κι όχι εμείς. Θα συμμετέχω σε ό, τι κινητοποίηση υπάρχει για να καταφέρουμε μέχρι τελευταία στιγμή να μπορέσουμε να ψηφίσουμε. Έχω όνειρα για το μέλλον όσο κι αν δεν μας αφήνουν να ονειρευόμαστε. Θέλω να καταφέρω να φύγω από την Ελλάδα και να κάνω αυτό που αγαπώ, να παίζω μουσική».

Οι ανιθαγενείς

Η φωτογραφία είναι ευγενική παραχώρηση του Κώστα

Κώστας, generation 2.0

«Ήρθα στην Ελλάδα από τη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό το 1985 σε ηλικία ενός έτους. Πήγα σε ελληνικό σχολείο και είμαι απόφοιτος του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών. Μικρότερος έβλεπα φίλους και γνωστούς να πηγαίνουν να ψηφίζουν και δεν ένιωθα τίποτα. Μεγαλώνοντας καταλαβαίνεις ποια είναι η αξία της ψήφου, ειδικά όταν κρίνεται και η δική σου ζωή. Το να σου στερείται η δυνατότητα να ψηφίσεις και να κρίνεις ποιοι θα σε αντιπροσωπεύσουν, ποιοι θα πάρουν την πορεία του τόπου στα χέρια τους είναι κάτι που σε στεναχωρεί. Νιώθουμε αποκλεισμένοι. Αν είχα τη δυνατότητα θα πήγαινα να ψηφίσω, είμαι μέλος αυτής της κοινωνίας, δεν μπορώ να πω δεν ψηφίζω. Αν δεν ψηφίσεις δεν αλλάζει τίποτα απολύτως, δεν μπορείς να δώσεις λευκή επιταγή σε κάποιον. Εμείς σαν generation 2.0 έχουμε αρχίσει μία καμπάνια που λέγεται «Έλληνας όσο εσύ» και προσπαθούμε να ευαισθητοποιήσουμε τον κόσμο και να τον ενημερώσουμε σε σχέση με το ποιοι είμαστε, γιατί ο κόσμος δεν ξέρει τα προβλήματά μας. Εγώ βιώνω ρατσισμό, γιατί με την κρίση οι μετανάστες είναι τα εύκολα θύματα για όλο αυτό που συμβαίνει. Κι εμένα με έχουν πάρει στη διεύθυνση αλλοδαπών για 5 ώρες χωρίς λόγο όταν κάνουν επιχειρήσεις σκούπα. Είναι ζήτημα πολιτικής πρωτοβουλίας για να αλλάξουν όλα αυτά.Προσωπικά είμαι από τους πλέον απαισιόδοξους για το αν θα πάρω την ιθαγένεια. Είναι μια ιστορία που κρατάει χρόνια και τα νομοσχέδια αλλάζουν συνέχεια. Μην έχοντας την ιθαγένεια είμαστε πολίτες δεύτερης κατηγορίας, δεν μπορούμε να ψηφίσουμε στις εκλογές, δεν μπορούμε να εξασκήσουμε διάφορα επαγγέλματα, δεν έχουμε δυνατότητα να σπουδάσουμε στο εξωτερικό με ίσες ευκαιρίες. Θέλουμε να γίνουμε μέλος της κοινωνίας για να μπορέσουμε να ζήσουμε και καλύτερα από τους γονείς μας και να ανταποδώσουμε στην ελληνική κοινωνία αυτό που έχουμε λάβει. Είναι χαζό για κάποιον που έχεις πληρώσει από φόρους τα δίδακτρα από το νήπειο μέχρι το λύκειο, μετά να τον αποκλύεις και να λες εσύ είσαι ξένος. Ας μας το έλεγαν εξαρχής να φύγουμε από τα σχολεία να πάμε να κάνουμε άσχετες δουλειές και να μην έχουμε ούτε αξιώσεις ούτε τίποτα. Τώρα παλεύουμε για τα αυτονόητα».

Η φωτογραφία είναι ευγενική παραχώρηση της Άντι

Άντι, generation 2.0

«Ήμουν 16 χρονών όταν ήρθα από τη Νιγηρία στην Ελλάδα και συγκεκριμένα στα Ιωάννινα πριν από 10 χρόνια. Οι γονείς μου έμεναν ήδη στην Ελλάδα πολλά χρόνια πριν. Όταν ήρθα συνέχισα κανονικά το σχολείο στη Β' Λυκείου, κι έμαθα μέσα σε ένα χρόνο ελληνικά κάνοντας έξτρα εντατικά μαθήματα και διαβάζοντας πάρα πολλές ώρες. Στην Γ' Λυκείου έδωσα κανονικά Πανελλήνιες και πέρασα λογοθεραπεία στα Ιωάννινα μέσα στους 10 πρώτους. Παράλληλα έκανα κι αθλητισμό γιατί είμαι αθλήτρια στίβου. Το 2012 τελείωσα τη σχολή και τώρα είμαι στην Αθήνα και ψάχνω δουλειά στον τομέα μου. Κάνω πρωταθλητισμό στον στίβο στα 400, 800 και 1500 μέτρα, όμως στην Ελλάδα δεν μπορώ να αγωνίζομαι στην Εθνική ομάδα αν και ο χρόνος μου είναι πάρα πολύ καλός, επειδή δεν έχω ιθαγένεια. Δεν μπορώ ούτε να πάω σε πανελλήνιους αγώνες, παρά το ότι έχω πάρα πολύ καλούς χρόνους και είμαι μέσα στην πεντάδα σε αυτά τα αγωνίσματα πανελληνίως. Δεν μπορώ να πάω ούτε βαλκανικούς, ούτε ευρωπαϊκούς, ούτε ολυμπιακούς αγώνες. Ζω στην Ελλάδα, νόμιμα, αλλά δεν μπορώ να κάνω πολλά πράγματα. Ούτε λογοθεραπεύτρια μπορώ να γίνω γιατί για να πάρω άδεια ασκήσεως επαγγέλματος πρέπει να είσαι Έλληνας πολίτης, ούτε μπορώ να κάνω πρωταθλητισμό, ούτε μπορώ να ψηφίσω. Αν μπορούσα να ψηφίσω θα πήγαινα στην κάλπη γιατί πιστεύω ότι η ψήφος μου είναι το δικαίωμά μου και τρόπος να εκφράζω τη γνώμη μου. Αν είχα δικαίωμα θα πήγαινα σε όλες τις εκλογές για να δείξω αυτό που νιώθω κι αυτό που πιστεύω. Όμως δεν το έχω αυτό το δικαίωμα και με απασχολεί πολύ αυτό το γεγονός. Θα μου πεις η δική σου ψήφος θα κάνει την αλλαγή; Πιστεύω όμως ότι όλοι οι ψήφοι μετράνε και με απασχολεί πολύ το να μπορώ να ψηφίσω σε μία χώρα που ζω και μένω γιατί τα γεγονότα που γίνονται στην Ελλάδα με αγγίζουν, γιατί εδώ είναι το σπίτι μου, εδώ είναι η καθημερινότητά μου. Δεν μπορούν να αλλάξουν πράγματα αν δεν κάνουμε κάτι, γι' αυτό πιστεύω ότι αυτοί που έχουν το δικαίωμα στην ψήφο, πρέπει να το ασκούνε και να το κάνουν με συνείδηση. Πρέπει να καταλάβουν τι πάνε και ψηφίζουν και να καταλάβουν ότι το δικαίωμα που έχουν αυτοί είναι πολυτέλεια για κάποιους άλλους. Αυτοί που μπορούν να ψηφίσουν, να μην κάτσουν να πιουν καφέ, να πάνε να ψηφίσουν».

Οι κάτοικοι εξωτερικού

H φωτογραφία είναι ευγενική παραχώρηση του Αντώνη

Αντώνης, φοιτητής στο Παρίσι
 «Είμαι απόφοιτος της Σχολής Αρχιτεκτόνων Μηχανικών του Πολυτεχνείου και μετά από πολύ ψάξιμο πήρα δύο υποτροφίες, και κάπως έτσι βρέθηκα να κάνω το δεύτερο μεταπτυχιακό μου στο Παρίσι. Πίσω στην Ελλάδα, πέρα από κάποιους φίλους και τους γονείς σου, σε περιμένει μόνο μια κατεστραμμένη παραγωγή, ελάχιστες προοπτικές δημιουργίας, αυτοέκφρασης και προόδου, και φυσικά, μια γελοία έως επικίνδυνη πολιτική κατάσταση. Αυτή η γελοία έως επικίνδυνη πολιτική κατάσταση, εντέλει ίσως ευθύνεται και προκαλεί πολλά περισσότερα από όσα νομίζουμε. Και ξεπερνάει τα κλισέ που άκουγες στα καφενεία ότι «για όλα φταίνε οι πολιτικοί». Μπορείς να αποστασιοποιηθείς από τα τεκταινόμενα στην Ελλάδα, αλλά δεν αποστασιοποιούνται ποτέ αυτά από εσένα. Οι γελοιότητες των πολιτικών της χώρας σου σε κυνηγούν σε κάθε περίσταση και μοιραία μονοπωλούν τις συζητήσεις σου με συναδέλφους στη δουλειά, θες δεν θες, εκμαιεύοντας μονίμως το ερώτημα, «μα τι στο καλό τρέχει (πάλι) στην Ελλάδα;». Γυρίζεις σπίτι και σε κυνηγούν τα ίδια βασανιστικά ερωτήματα στα κοινωνικά δίκτυα, στα σχόλια των ηλεκτρονικών ειδήσεων, στις αναφορές που σου δίνουν οι γονείς σου όταν μιλάς μαζί τους στο τηλέφωνο τα βράδια. Εντέλει και που έφυγες, δεν έφυγες ποτέ. Κουβαλάς μαζί σου την πολιτική ζωή του τόπου, ενώ σε αγχώνει και σε φθείρει εξίσου, κι ας μην σε αγγίζει πλέον άμεσα. Μέσα σε όλο αυτό το πλαίσιο, θεωρώ λοιπόν απαράδεκτο και ανεπίτρεπτο το γεγονός ότι δε μπορώ να ασκήσω το εκλογικό μου δικαίωμα στην πρεσβεία της χώρας μου, όπως κάνουν όλοι οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι φίλοι μου. Πέραν του αντιδημοκρατικού της όλης υπόθεσης, είναι και ανήθικο. Δεν επιλέξαμε όλοι εμείς μια ωραία πρωία να εγκαταλείψουμε τα σπίτια μας και τους δικούς μας ανθρώπους, ούτε κάνουμε τουρισμό εδώ που βρισκόμαστε. Πάνω από όλα, δεν ρίξαμε μαύρη πέτρα πίσω μας. Καλώς ή κακώς, είμαστε με το ένα πόδι εδώ που βρισκόμαστε και με το άλλο πόδι στην Ελλάδα. Το ελάχιστο που ζητάμε λοιπόν, είναι το αυτονόητό μας δικαίωμα να τοποθετηθούμε επί των εξελίξεων και των αποφάσεων που αφορούν τη χώρα στην οποία γεννηθήκαμε, μεγαλώσαμε, έχουμε τους γονείς και τις εστίες μας. Μια χώρα της οποίας εξακολουθούμε και είμαστε πολίτες και στην οποία ιδανικά θα θέλαμε στο μέλλον να επιστρέψουμε. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο».

Η φωτογραφία είναι ευγενική παραχώρηση του Αποστόλη

Αποστόλης, εργαζόμενος στο Λονδίνο

«Τα τελευταία χρόνια ζω στο εξωτερικό για σπουδές και πλέον για δουλειά στο Λονδίνο. Από τη μία τα αεροπορικά έξοδα, από τη άλλη η έλλειψη άδειας (που χρησιμοποιήθηκε στις διακοπές των Χριστουγέννων, πριν προκυρηχθούν εκλογές) θα είναι οι λόγοι που για πρώτη φορά δεν θα καταφέρω να ψηφίσω. Πιστεύω ότι σαν τη δική μου περίπτωση υπάρχουν πάρα πολλές σε νέους που έχουν φύγει στο εξωτερικό και θα έπρεπε να στηθούν κάλπες και στις ελληνικές πρεσβείες και προξενεία του εξωτερικού. Αν είχα τη δυνατότητα θα ψήφιζα και με δυσχεραίνει η μη δυνατότητα να ψηφίσω από εδώ. Δεν μπορώ να πω όμως ότι νιώθω αποκλεισμένος στην ουσία. Αποκλεισμένοι είναι οι πολίτες που μολονότι γεννήθηκαν, μεγάλωσαν ή ζουν το μεγαλύτερο μέρος της ζωής τους στην Ελλάδα δεν τους επιτρέπεται να ψηφίσουν, όπως για παράδειγμα τα παιδιά χωρίς ιθαγένεια και οι μετανάστες που ζουν για πολλά χρόνια στην Ελλάδα».


ΠΗΓΗ:  vice.com