Τα 10 καλύτερα μουσικά άλμπουμ που δεν άκουσες το 2014 !!!!!!!

 Σπουδαία άλμπουμ που δεν βρέθηκαν στη δεκάδα. Σε καμία δεκάδα.

Στέλιος Αρτεμάκης                      [πηγή]

 

 

H λίστα με "τα 10 καλύτερα που δεν άκουσες μέσα στη χρονιά" είναι κάτι που ξεκινήσαμε πέρυσι σχεδόν τυχαία. Μετά από μια σχετικά φτωχή χρονιά κατεβήκαμε πιο χαμηλά στις λίστες των μουσικών ιστοσελίδων, τσεκάραμε labels να δούμε μήπως ξέφυγε κάτι, ψάξαμε σε βάσεις δεδομένων με βάση το είδος. Και ανακαλύψαμε ότι για "Για κάθε Daft Punk υπάρχουν δύο Fat White Family και για κάθε Arcade Fire τρεις Hookworms". Φέτος επαναλάβαμε  το πείραμα με αντίστοιχα καλά αποτελέσματα: Μια σπουδαία φωνή που λέγεται Annie Eve, μια διασταύρωση των Queens of The Stone Age με τους White Stripes, τον Benjamin Booker που δίνει άλλο ρυθμό στα blues.

Annie Eve - Sunday ‘91

Μια εικοσάχρονη singer-songwriter από το Λονδίνο θυμίζει τις καλύτερες post rock στιγμές της περασμένης δεκαετίας και δη των Mono αλλά έχει το δικό της μοναδικό blend με την ατμοσφαιρική indie folk του Bon Iver. Τα τραγούδια παραμένουν σε λογικές διάρκειες, έχουν κανονική δομή και είναι δοσμένα με το δέοντα ηλεκτρισμό.
Γιατί: Είναι μια πολύ σπάνια φωνή, από αυτές που επισκιάζουν όλη την ενορχήστρωση. Ένα πιο-κυριολεκτικά-δεν-παίζει μουσικό όργανο που δεν υποπίπτει στην παραμικρή υπερβολή ερμηνευτικά. Είναι αυτό που λες “πόσο ώριμος μπορεί να είναι κάποιος τόσο μικρός;”

Young Fathers - Dead

Πέρυσι ήταν ο King Krule, φέτος είναι η σειρά των Young Fathers να μας κάνουν ένα εκλεκτικό mix των βρετανικών genre με, jungle,  r’n’b, reggaeton, indie, hip-hop, και electronica. Υπάρχουν φυσικά και άλλα σχήματα με τις ίδιες φιλοδοξίες αλλά εδώ είναι που όταν ξεχνιέσαι στην ακρόαση πηδάς ολόκληρη δεκαετία.
Γιατί: Με τις αναμνήσεις δεν παίζεις. Πας άνετα μέχρι Streets, φτάνεις και Underworld αν προσπαθήσεις.

Inventions - Inventions

Αυτό είναι ένα side project του Mark Smith από τους Explosions In The Sky με τον Matthew Cooper των Eluvium. Βασικά, καθόλου κιθάρες που σε κάνει να υποθέτεις ότι αμφότεροι έψαχναν ένα break από τα συνηθισμένα. Το ίδιο και εμείς.
Γιατί: Έχουμε καιρό να ακούσουμε τόσο καλά δομημένους δίσκους από την αρχή ως το τέλος και μας έχουν λείψει.

Royal Blood - Royal Blood

Οι Royal Blood είναι οι Matt Kerr και ο Ben Thatcher από το ηλιόλουστο αλλά μουσικά ανυπόληπτο Brighton και έχουν κερδίσει το χρίσμα του Matt Helders των Arctic Monkeys. To Royal Blood είναι ο μοναδικός Blues Rock δίσκος που κατάφερε να ξεφύγει από τα καθιερωμένα όπως αυτά τα αντιλαμβανόμαστε μετά την επιτυχία των Black Keys.
Γιατί: Πολλοί λόγοι, το μπρίο του Jack White, οι κιθάρες των Queens Of The Stone Age, οι καταιγιστικοί ρυθμοί των ηλεκτρικών μπλουζ, rock ‘n’ roll με όλα του τα λιπαρά και όχι προτηγανισμένες πατάτες στα τραγούδια. Καμία φορά όταν θέλεις να κάνεις το διαφορετικό πρέπει να κοιτάξεις πίσω.

Ought - More Than Any Day

Πανκ γυρισμένο δύο φορές ανάποδα από την πάντα ανθηρή και φιλελεύθερη σκηνή του Μόντρεαλ. Oι Ought εκφράζουν αυτό το πολιτικοποιημένο post-punk με τις arty πινελιές, κατά τόπους είναι σαν τσαντισμένοι Franz Ferdinard, αλλού σαν κουρασμένοι Sonic Youth, ενώ για τον Tim Beeler γίνονται πολύ συχνές συγκρίσεις με τον David Byrne αν και αυτό το μισό τραγούδι μισό απαγγελία και το στρες στην εκφορά του λόγου θυμίζει τον μακαρίτη των Ian Curtis.
Γιατί: (Αν δεν φτάνουν τα παραπάνω) Οι Ought έπαιξαν σε αρκετές λίστες αλλά μόνο σε μία σημαντική έπαιξαν μέσα στη δεκάδα. Και αυτό πρέπει να διορθωθεί.

Alvvays - Alvvays

Με τις ευλογίες των The Pains Of Being Pure At Heart και των Peter, Bjorn and John που τους έμαθαν τα βασικά και τη βοήθεια εγνωσμένων παραγωγών, οι Alvvays κάνουν αυτό που λέμε ατμοσφαιρική indie pop με βασική διαφορά ότι η δουλειά τους είναι περισσότερο πρωτότυπη, πιο φρέσκια, λιγότερο ανέμπνευστη από τους επιγόνους των Pains.
Γιατί: Μπορείς να φανταστείς Χριστούγεννα να ξεσκαρτάρεις δίσκους χωρίς κάτι τέτοιο;

Benjamin Booker - Benjamin Booker

Ο Benjamin Booker είναι αυτός που βάζει φωτιά στα πάρτι παίζοντας τα blues. Προσοχή, ούτε ροκ, ούτε stoner, ούτε μέταλ. Blues.
Γιατί: Μία μεζούρα από την άγνοια κινδύνου της νιότης, λίγη από τη χαμένη αθωότητα της δισκογραφίας και τριακόσια κιλά καθαρό ταλέντο και έχεις μπροστά σου τον rookie αν όχι το δίσκο της χρονιάς.

Spoon - They Want My Soul

Οι Spoon είναι κατά βάση Britt Daniel και ο Jim Eno που αποφεύγουν τη δημοσιότητα και τη διαπλοκή. Έχουν περάσει και από τα φώτα του προβολέα αλλά συνήθως προτιμούν το ημίφως.
Γιατί: Τα καμάρια του Austin έχουν μια διακεκριμένη πορεία από το 1994 και δεν έχουν σταματήσει να μας δίνουν εξαιρετικά άλμπουμ. Αυτό δε σημαίνει βέβαια ότι έχουν συμβόλαιο με την επιτυχία και ο χρόνος έχει δαμάσει πολύ μεγαλύτερα ονόματα από αυτούς. Γι’ αυτό είναι μεγάλη έκπληξη να σκάνε με τραγούδια όπως το Outlier.

Twin Peaks - Wild Onion

Τέσσερις παιδικοί φίλοι από το Σικάγο, πάνε στο κολέγιο για να αποφασίσουν τελικά ότι οι σπουδές δεν είναι γι’ αυτούς. Απολύτως προβλέψιμα κάνουν μια μπάντα και παίζουν όμορφο Rock ‘n’ Roll.
Γιατί: Αν είναι κάποιοι που με την ενέργεια και το ταμπεραμέντο τους θα γεμίσουν τα στάδια είναι αυτοί. Ακου το Strawberry Smoothie για να καταλάβεις. Άκου και το Mirror of Time. Εχουν το σέξ απιλ των Led Zeppelin και την ευαισθησία των Beatles. Σπάνιο πράγμα.

D’ Angelo - Black Messiah

Παλιά καραβάνα αλλά έχει περάσει τα περισσότερα χρόνια χωρίς να μας απασχολήσει και ο λίγος είναι ότι δεν την έχει δει σταρ.
Γιατί: Δεν ξέρω αν ο τίτλος είναι ειρωνικός αλλά o D’ Angelo πραγματικά ενσαρκώνει οτιδήποτε καλό προέκυψε στη μουσική από μαύρο καλλιτέχνη. Marvin Gaye, Prince, Curtis Mayfield όλοι θα δουν τον εαυτό τους μέσα στη μουσική του.