Φωτογραφίζοντας τις Καλλιτεχνικές Ιδιοφυίες των '80s

Φωτογραφίες Russell Dean Stone

Jean-Michel Basquiat και ο Andy Warhol. 

Όλες οι φωτογραφίες © Jeannette Montgomery Barron, ευγενική παραχώρηση των Collezione Maramotti και Silvana Editoriale

 

Το 1979 η φωτογράφος Jeannette Montgomery Barron, μετακόμισε από την Ατλάντα, Tζόρτζια, στην πολιτεία της Νέας Υόρκης. Γοητευμένη από την ενέργεια των καλλιτεχνών της εποχής -όπως τον Jean-Michel Basquiat, τον Robert Mapplethorpe, τη Cindy Sherman, τον Julian Schnabel, τον Andy Warhol, τον William S. Burroughs, την Bianca Jagger και τον Willem Dafoe- όταν αποφοίτησε από το International Center of Photography, επιχείρησε με μία Hasselblad 2¼, να απαθανατίσει την θρυλική art scene της Νέας Υόρκης. «Στην πραγματικότητα δεν πήγαινα σε ένα σωρό πάρτις», μου λέει. «Ο στόχος μου ήταν να απαθανατίσω την εικόνα. Ήθελα πολύ να καταγράψω αυτούς τους ανθρώπους. Ήταν ένα παιχνίδι για εμένα». 

 

Η Barron σημειώνει ότι εκείνη την εποχή «όλοι φωτογράφιζαν τους ίδιους ανθρώπους που σύχναζαν στην ίδια περιοχή στο κέντρο της πόλης». Το δικό της έργο ωστόσο -που θυμίζει πολύ σε ό,τι αφορά το ύφος, τον Peter Hujar- έχει αντέξει στο χρόνο και αποτελεί πλέον ένα από τα πιο αξιόλογα ντοκουμέντα της Νέας Υόρκης των 80's -όπου μουσικοί, ζωγράφοι, συγγραφείς, σχεδιαστές μόδας, κινηματογραφιστές, εκδότες, ηθοποιοί, μοντέλα και φωτογράφοι δούλεψαν και έπαιξαν μαζί, φτιάχνοντας τους δικούς τους κανόνες και διαμορφώνοντας σε μεγάλο βαθμό την πολιτισμική αισθητική που ακολουθούμε σήμερα.
Φυσικά, το να ζεις και να εργάζεσαι ως καλλιτέχνης στην Νέα Υόρκη δεν έχει καμία σχέση με παλιότερα. «Έχουμε μια τάση να ρομαντικοποιούμε το παρελθόν, αλλά εξακολουθώ να πιστεύω ότι επικρατούσε ένα διαφορετικό κλίμα τότε», υποστηρίζει η Barron. «Η Νέα Υόρκη ήταν ένα μέρος όπου μπορούσες να ζεις και να εργάζεσαι ως καλλιτέχνης. Όλα αυτά άλλαξαν. Πλέον, είναι πολύ δύσκολο, εκτός αν είσαι σούπερ επιτυχημένος, και γι' αυτό και πολλοί καλλιτέχνες καταλήγουν στο Λος Άντζελες». 
 
Η Barron πάντοτε προσπαθούσε να μην παρεμβαίνει πολύ. Ήταν χαλαρή και τα αποτελέσματα -είτε αφορούσαν φωτογραφίες για το Cosmopolitan, είτε το Comme des Garçons- αποτελούσαν παράδειγμα προς μίμηση για τους φωτογράφους, ιδιαίτερα σε ό,τι αφορούσε την αλληλεπίδραση υποκειμένου/σκιάς. Το My Years in the 1980s New York Art Scene, είναι η τελευταία φωτογραφική συλλογή της Barron. Στην προηγούμενη δουλειά της, Scene, παρουσίασε ορισμένα από τα πιο διάσημα πορτραίτα, όμως το καινούργιο της βιβλίο είναι μια «behind the scenes» ματιά, στην εποχή. Μας είπε την ιστορία που κρύβεται πίσω από τις πιο διάσημες φωτογραφίες της. 
 
JEAN-MICHEL BASQUIAT & ANDY WARHOL
«Ο Bruno Bischofberger μου τηλεφώνησε και μου είπε: «Πήγαινε να φωτογραφίσεις τον Andy και τον Jean-Michel, κάνω μια έκθεση με τους πίνακές τους». Ο Jean-Michel ήταν πολύ μαστουρωμένος. Είχε καπνίσει κάτι τεράστιους μπάφους. Στον Andy προκαλούσε δέος. Όταν τελειώσαμε τη φωτογράφιση, τους ζήτησα να μου υπογράψουν κάποια release forms. O Jean-Michel το έπαιξε νομικίστικης, γράφοντας κάτι επιπλέον στα δικά του, και ο Andy είπε: «Καλή ιδέα, Jean-Michel, θα το κάνω κι εγώ αυτό». 
 

CINDY SHERMAN
«Τελευταία φορά που την είδα ήταν σε ένα πάρτι πριν από δύο μήνες και ήταν τόσο ντροπαλή. Πραγματικά, ώρες ώρες δεν το πιστεύω ότι με άφησε να τη φωτογραφήσω. Μάλλον το μετανιώνει. Πριν λίγο καιρό άκουγα κάποια παλιά μηνύματα στον τηλεφωνητή μου και πέτυχα ένα από την ημέρα της φωτογράφισης. Μερικές ώρες πριν το προγραμματισμένο ραντεβού μας, μου άφησε ένα μήνυμα στο οποίο έλεγε: "Γεια σου είμαι η Cindy, βασικά, σήμερα δεν είναι μια καλή μέρα οπότε ίσως είναι καλύτερο να έρθεις κάποια άλλη μέρα και αν δεν πάρεις αυτό μήνυμα έλα". Πήρα το μήνυμα, αλλά έκανα σαν να μην το είχα ακούσει». 

 

BIANCA JAGGER
«Δεν υπήρχε κανένας τρόπος να μην τραβήξεις καλή φωτογραφία της Bianca, όσο κι αν προσπαθούσες. Ήταν μια πολύ όμορφη γυναίκα. Την συγκεκριμένη φωτογράφιση μου την είχε αναθέσει το γερμανικό Cosmopolitan. Και, μετά την φωτογράφιση γίναμε καλές φίλες. Τρώγαμε μαζί, πηγαίναμε για ψώνια, και στήναμε τον κόσμο στα ραντεβού. Την ημέρα της φωτογράφισης άργησε τρεις ώρες να έρθει, και, όταν το Old Man του Neil Young ακούστηκε στο ραδιόφωνο, εκείνη έβαλε τα κλάματα». 

 

WILLIAM S. BURROUGHS
«Είχε τα γενέθλιά του. Έκλεινε τα 71 και ένας φίλος μου, ο Howard Brookner, ο οποίος είχε γυρίσει ένα ντοκιμαντέρ για τον Burroughs, κανόνισε την φωτογράφιση. Δεν έγινε στο Bunker... την κάναμε σε μια άλλη τοποθεσία. Όταν μπήκα μέσα στο δωμάτιο είδα κάτι καραμπίνες τοποθετημένες επάνω στο τραπέζι και τρομοκρατήθηκα σχετικά. Ήμουν σε φάση: "Άντε να τραβήξω τις φωτογραφίες και να την κάνω όσο το δυνατόν γρηγορότερα". Που να ήξερα ότι οι καραμπίνες ήταν γεμάτες χρώμα για τα διάσημα shotgun paintings του Burroughs». 

 

 

ROBERT MAPPLETHORPE
«Ο Robert πέθανε λίγο καιρό αφότου τράβηξα αυτή τη φωτογραφία. Το να φωτογραφίζεις ένα άλλο φωτογράφο, ιδίως όταν τον θαυμάζεις, είναι αρκετά αγχωτικό. Σκεφτόμουν: "Θα τα κάνεις θάλασσα. Θα ξεχάσεις να κάνεις κάτι ή θα ξεχάσεις τα φιλμ". Αμέσως με έκανε να νιώσω άνετα και έδειχνε μεγάλη περιέργεια για την δουλειά μου. Όταν τελειώσαμε, μου πρόσφερε ένα ποτήρι σοκολατούχο γάλα και ένα μπάφο. Λάτρευε το σοκολατούχο γάλα. Tα '80s ήταν μια πολύ θλιβερή περίοδος - ήταν τρομακτική, κανείς δεν ήξερε τι συνέβαινε. Τότε το AIDS θεωρούνταν ο «Καρκίνος των γκέι» - έτσι τον αποκαλούσαν. Ήταν πολύ λυπηρό. Έχασα πολλούς φίλους».

WILLEM DΕFOE«Ο Willem είναι πολύ καλός μου φίλος. Τον έχω φωτογραφίσει αρκετές φορές. Αυτή η φωτογράφιση έγινε για την ταινία "The Loveless" που σκηνοθέτησε ο αδελφός μου και η Kathryn Bigelow. Ήταν ο πρώτος πρωταγωνιστικός ρόλος του Willem και, στη συνέχεια, βέβαια, έκανε την ταινία Platoon και έγινε star. O Willem είναι εξαιρετικό παιδί. Δεν είναι σκληρός - όλα είναι στο πρόσωπό του».

JULIAN SCHNABEL«Ήταν τόσο γλυκός μαζί μου. Συναντηθήκαμε στο Barney's, το οποίο εκείνη την εποχή, ήταν ένα μικρό κατάστημα. Εκείνη την περίοδο βρισκόμουν συνέχεια στο στούντιο του και, νομίζω ότι εκείνη τη φορά είχα πάει εκεί για να του ζητήσω να μου υπογράψει κάποια prints - ήταν κάτι που συνήθιζα τότε να ζητώ από τους ανθρώπους. "Στην Jeannette, ο θαυμαστής σου, Julian" είχε γράψει και δεν νομίζω ότι θα το έκανε σήμερα. Ο Julian είναι ένας πολύ έξυπνος άνθρωπος. Είναι μεγάλος στυλίστας».

 
DENNIS HOPPER & MATT DILLON «Αυτή ήταν μια ακόμη μεγάλη ανάθεση του Comme des Garçons. Ήταν το 1991, όταν με ρώτησαν αν θα ήθελα να τους φωτογραφίσω. Κανείς δεν ήθελε να πετάξει τότε, έτσι τους είπα: "Ναι, αν μου κλείσετε με Swiss Air", η οποία τότε θεωρούνταν η πιο «ουδέτερη» αεροπορική εταιρεία. Συμφώνησαν, και ήταν τέλεια. Ο Ματ Ντίλον ήταν γλυκός. Ο Ντένις Χόπερ ήταν πιο ζωηρός και του άρεσε πολύ να προκαλεί. Και περνούσε καλά με αυτόν τον τρόπο».

Πυγή: VICE.gr