Η ΕΠΙΦΥΛΛΙΔΑ

Σήμερα εγκαινιάζουμε μια νέα στήλη στο μπλογκ μας, την ΕΠΙΦΥΛΛΙΔΑ, μια πολύ παλιά συνήθεια των μεγάλων εφημερίδων που με αυτό τον τρόπο έκαναν γνωστά βιβλία μεγάλων ΣΥΓΓΡΑΦΕΩΝ. 

Εμείς θα αρχίσουμε με ένα ανέκδοτο διήγημα του φίλου και μέντορα μου Ευθυμίου Αγγελίδη, ενός πολυτάλαντου ανθρώπου που καταπιάστηκε με τρεις από τις καλές τέχνες και τα κατάφερε εξίσου καλά και στις τρεις...

Θύμιος Ευαγγελίδης (Αγγελίδης)

Ο Θύμιος Ευαγγελίδης (Αγγελίδης), γεννήθηκε στο χωριό Παραλίμνιο του νομού Σερρών το έτος 1932. Αν και ζωγραφίζει, κάνει γλυπτική και γράφει, δεν έχει σπουδάσει τίποτ απ’ όλ’ αυτά. Έζησε έναν παγκόσμιο πόλεμο κι έναν εμφύλιο, πήγε μόνο δυο τάξεις στο γυμνάσιο κι αυτό στα χρόνια του εμφύλιου, οι περιπέτειες τις οικογένειας του, ανέκοψαν κάθε δυνατότητα σπουδών. Δε σταμάτησε όμως να διαβάζει, άναρχα και άτακτα κάθε τυπωμένο χαρτί, που έπεφτε στα χέρια του, από ρομάντζα και ιπποτικά μυθιστορήματα μέχρι μαρξιστικές μπροσούρες. Ακόμα και ποίηση των μεγάλων ποιητών, της χώρας αλλά και των άλλων της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Πριν τελειώσει η εφηβεία του, εγκαταστάθηκε στη Θεσσαλονίκη «ανέστιος και πένης» όπου προσπάθησε, χρησιμοποιώντας τη φυσική ικανότητα του στο σχέδιο, να κάνει τη ζωγραφική επάγγελμα για να ζήσει.

    Στην αρχή δούλεψε σαν επιγραφοποιός, με τη ζωγραφική ήρθε σ’ επαφή πρώτα με την αγιογραφία, πέρασε αργότερα στις γραφικές τέχνες, φιλοτέχνησε εκατοντάδες μακέτες χριστουγεννιάτικων, πρωτοχρονιάτικων καθώς και πασχαλινών καρτών και συνεργάστηκε με εκδοτικούς οίκους σε  μερικές εικονογραφήσεις βιβλίων και σε εποπτικά μέσα διδασκαλίας. Στην πραγματική ζωγραφική έκανε ελάχιστα πράγματα, όχι μόνο γιατί δεν τον άφησε η βιοπάλη αλλά και γιατί μετά από τη διαπίστωση του πως η πρωτοποριακή τέχνη πέρασε σε δρόμους όπου ο καλλιτέχνης χρειαζόταν μόνο τη φαντασία και καθόλου τεχνική εγκατέλειψε την προσπάθεια. Φιλοτέχνησε μερικά έργα μικρά και μεγάλα με μια τεχνοτροπία που την ονόμασε «καμπύλο χώρο» κι εκεί σταμάτησε.

    Από το 2002, είναι μόνιμα εγκαταστημένος στο χωριό του κι ασχολείται με μικρογλυπτική στον πηλό και ζωγραφίζει πια μόνο στον ηλεκτρονικό υπολογιστή για να περνάει η ώρα λέει, αλλά η αλήθεια είναι πως δεν μπορεί να κάνει κι αλλιώς μια και τα μάτια και τα χέρια του μπορούν να τον βοηθάνε ακόμα σ’ αυτή την τέρψη.