ΕΝΑ καθαρό ΠΑΓΚΑΚΙ για τον κΑΛΛΙΤΕΧΝΗ παρακαλώ.

Θα μπορούσε για τον Μαραβέγια, η μεγαλύτερη ντροπή και το επικότερο fail του ποστ του εδώ στο fb, να είναι τα συγχαρητήρια που δέχθηκε από τον Θάνο Τζήμερο και τον Πάσχο Μανδραβέλη.

Αλλά νομίζω πως δεν τον αφορά και τόσο η απήχηση της γνώμης του όσο αφορά την θετική της ανταπόκριση.

Ο μόνος λόγος που είναι επίκαιρη μία τέτοια δήλωση με την κακή έννοια φυσικά, είναι ότι αποτελεί την άποψη μέρους της ελληνικής κοινής γνώμης.

Αυτό το λεγόμενο απολιτίκ τμήμα της κοινωνίας, που στην πραγματικότητα δίνει λευκή επιταγή σε κυβερνήσεις, να ασκούν την πολιτική τους χωρίς κάποιου είδους αντίδραση η αντίσταση, είτε γιατί αυτός ο κόσμος δεν έχει πληγεί από την κρίση σε μεγάλο βαθμό, είτε γιατί επιλέγει συνειδητά να μην έχει άποψη για τα πράγματα.

Αυτό το ''αφήστε με ήσυχο,η ζωή είναι μικρή,μη με ενοχλείτε'',έγινε τόσο έντονο που ενσαρκώθηκε και σε κόμμα μέσω του Ποταμιού και της αισθητικής που αποπνέει το κόμμα του Σταύρου Θεοδωράκη.

Φυσικά η όλη αυτή φιλοσοφία του εναλλακτικού τίποτα πήρε πολλές εκφράσεις,όπως πχ άλλοι εναλλακτικοί καλλιτέχνες με στόμφο,ύφος και κενότητα ή έντυπα όπως lifo και athens voice,αλλά το κυριότερο είναι πως έγινε στάση ζωής για πολύ κόσμο.

Όλα αυτά με softcore προβληματισμούς, φιλοσοφίες του κώλου, χαλαρή διάθεση, μποέμ αέρα, πολιτική αμορφωσιά, ιδεολογικό μπουρδούκλωμα, τσουβάλιασμα δήθεν άκρων αριστερών και δεξιών και με μοναδικό ζητούμενο ''να περνάμε καλά'' όπως ζητούσε ο Μαραβέγιας στο υστερόγραφο του.

Η απάθεια για την πραγματικότητα είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος και εχθρός μας.

Και αυτό δεν εξαντλείται σε έναν αδιάφορο καλλιτέχνη που βολεύτηκε μία ωραία πρωία στην κρατική τηλεόραση για να βγαίνει να βάζει σε ένα καλάθι των αχρήστων, κοινωνικούς αγώνες με φασίστες κάθε λογής, επειδή του λερώνουν τα καλοσιδερωμένα πουκάμισά του,  
αλλά είναι κι αυτό ένα καρκίνωμα της ελληνικής πραγματικότητας.