Τα τελευταία χρόνια επιβίωσαν μόνο εκείνοι που δεν το έβαλαν κάτω. Εκείνοι που ανακάλυψαν αυτό που έκαιγε μέσα τους.
Δεν είναι εύκολο να μιλήσεις για την κρίση. Γιατί είναι κάτι που εδώ και τόσα χρόνια, ο καθένας το βιώνει εντελώς διαφορετικά. Κάποιον η κρίση τον άφησε χωρίς δουλειά να αναζητά τα προς το ζην. Κάποιου του στέρησε την ευκαιρία να αναπτύξει την επιχείρησή του. Κάποιου τρίτου του ισοπέδωσε τις όποιες προοπτικές ανέλιξης και τον άφησε να μονολογεί “ευτυχώς που έχω ακόμα δουλειά”. Το να μιλάς για την κρίση δηλώνει αυτόματα και την αφετηρία από την οποία ξεκινάς την σκέψη σου. Αλλά υπάρχουν και κάποια πράγματα που είναι οικουμενικά.
Κι όσες ερμηνείες κι αν παίρνει αυτό, δεν παύει να είναι ακριβές. Αρκεί να κοιτάξεις γύρω σου, αν όχι τον εαυτό σου. Για να ανακαλύψεις τις δεκάδες ιστορίες ανθρώπων που έκαναν την ανάγκη τους δημιουργία και άφησαν εκείνους που δεν το πήραν ποτέ απόφαση να τους κοιτάζουν αποσβολωμένοι.
Το να ζεις αληθινά δεν σημαίνει απαραίτητα να κάνεις κάτι μεγάλο. Σημαίνει όμως να κάνεις αυτό που είχες πάντα μέσα σου. Κι αν για τον διπλανό μου μπορεί να είναι το να γράψει ένα βιβλίο, για κάποιον άλλον μπορεί να είναι να ταξιδέψει τον κόσμο ή να αφιερωθεί στη yoga.
Παρακολουθούσα την ιστορία του Fred Jourden και του Hugo Jezegabel στη νέα καμπάνια του Dewar's. Τους δύο φίλους που παράτησαν τις δουλειές τους για να φτιάχνουν μοτοσυκλέτες. Για να κάνουν αυτό που εκείνοι ήθελαν πάντα να κάνουν. Και η μέση εύκολη απάντηση είναι το “εντάξει, όλο και κάποιο κεφάλαιο είχαν”, “σιγά μην ξεκίνησαν από το μηδέν”, “αυτά γίνονται μία στο εκατομμύριο”. Κι όμως. Η απάντηση είναι όχι, όχι και όχι.
Τα παραδείγματα είναι όλα εκεί έξω. Κι αν κοιτάξεις λίγο γύρω σου θα δεις ανθρώπους που είτε επειδή βρέθηκαν με την πλάτη στον τοίχο είτε επειδή είδαν την ευκαιρία στην κρίση, έκαναν το δικό τους όνειρο πραγματικότητα. Και δεν λέω ότι χωρίς την κρίση δεν θα το είχαν κάνει. Αλλά είναι βέβαιο ότι μία οικονομική και κοινωνική κρίση είναι ικανή να στρώσει το έδαφος για να χτίσεις εσύ πάνω.
Μπορώ να σου δώσω δεκάδες παραδείγματα φίλων μου που ακριβώς επειδή έμειναν χωρίς δουλειά, βρήκαν το χρόνο αλλά και το μυαλό να αφυπνίσουν αυτό που σκέφτονταν τόσα χρόνια αλλά δεν είχαν χρόνο να το βάλουν μπροστά. Ξέρω πόσο κόσμο που η πρώτη κουβέντα που είπε όταν έχασε τη δουλειά του ήταν “τώρα, μπορώ να κάνω και εκείνο”. Κόσμο που έπιασε μια φωτογραφική, ένα σανίδι του surf, ένα μολύβι.
Κι επίσης μπορώ να σου δώσω άλλα παραδείγματα ανθρώπων που είδαν στην κρίση τη δική τους ευκαιρία. Που αναγνώρισαν τα κενά που υπήρχαν στην αγορά και έσπευσαν να τα καλύψουν κάνοντας όχι απλά κάτι έξυπνο επιχειρηματικά αλλά κάτι που το ήθελαν καιρό.
Κανείς δεν μπορεί να σου πει να κάνεις σύνθημα το Live True. Κανείς δεν μπορεί να σου επιβάλλει να ζεις αληθινά. Και δεν πρέπει κάποιος άλλος να σου μάθει πώς είναι να ζεις αληθινά. Αν δεν έχει έρθει η ώρα για να χτίσεις το δικό σου όνειρο, μην το κάνεις. Περίμενε να ωριμάσει η ιδέα μέσα σου, περίμενε να το ζητάς πολύ από τον ίδιο σου τον εαυτό πριν το κάνεις. Δεν υπάρχει σίγουρο μονοπάτι για να ζεις αληθινά, υπάρχει μόνο αυτό που θα χαράξεις μόνος σου.
Το να είσαι αληθινός στους δικούς σου, στους γύρω σου, στον εαυτό σου είναι η μόνη διαφυγή για να είσαι καλά, για να μην σε καταβάλλουν όλα αυτά που φέρνει στο μυαλό και τη ζωή σου η εκάστοτε κρίση.
Δεν είναι ανάγκη να θες να πάρεις τα βουνά σαν τον Alex Honnold. Ούτε να είσαι δημοσιογράφος σαν τον David Beriain. Αν έχεις κάποιο πάθος να σιγοκαίει μέσα σου, ξέρεις πολύ καλά ποιο είναι αυτό. Όσο λιτό, απλό, παράλογο ή χαζό κι αν φαίνεται σε κάποιον άλλον, είναι η δική σου ιδέα, το δικό σου πάθος, το δικό σου όνειρο.
Και ίσως είναι ώρα να αρχίσεις σιγά σιγά να το σκαλίζεις.
Κι όσες ερμηνείες κι αν παίρνει αυτό, δεν παύει να είναι ακριβές. Αρκεί να κοιτάξεις γύρω σου, αν όχι τον εαυτό σου. Για να ανακαλύψεις τις δεκάδες ιστορίες ανθρώπων που έκαναν την ανάγκη τους δημιουργία και άφησαν εκείνους που δεν το πήραν ποτέ απόφαση να τους κοιτάζουν αποσβολωμένοι.
Το να ζεις αληθινά δεν σημαίνει απαραίτητα να κάνεις κάτι μεγάλο. Σημαίνει όμως να κάνεις αυτό που είχες πάντα μέσα σου. Κι αν για τον διπλανό μου μπορεί να είναι το να γράψει ένα βιβλίο, για κάποιον άλλον μπορεί να είναι να ταξιδέψει τον κόσμο ή να αφιερωθεί στη yoga.
Παρακολουθούσα την ιστορία του Fred Jourden και του Hugo Jezegabel στη νέα καμπάνια του Dewar's. Τους δύο φίλους που παράτησαν τις δουλειές τους για να φτιάχνουν μοτοσυκλέτες. Για να κάνουν αυτό που εκείνοι ήθελαν πάντα να κάνουν. Και η μέση εύκολη απάντηση είναι το “εντάξει, όλο και κάποιο κεφάλαιο είχαν”, “σιγά μην ξεκίνησαν από το μηδέν”, “αυτά γίνονται μία στο εκατομμύριο”. Κι όμως. Η απάντηση είναι όχι, όχι και όχι.
Τα παραδείγματα είναι όλα εκεί έξω. Κι αν κοιτάξεις λίγο γύρω σου θα δεις ανθρώπους που είτε επειδή βρέθηκαν με την πλάτη στον τοίχο είτε επειδή είδαν την ευκαιρία στην κρίση, έκαναν το δικό τους όνειρο πραγματικότητα. Και δεν λέω ότι χωρίς την κρίση δεν θα το είχαν κάνει. Αλλά είναι βέβαιο ότι μία οικονομική και κοινωνική κρίση είναι ικανή να στρώσει το έδαφος για να χτίσεις εσύ πάνω.
Μπορώ να σου δώσω δεκάδες παραδείγματα φίλων μου που ακριβώς επειδή έμειναν χωρίς δουλειά, βρήκαν το χρόνο αλλά και το μυαλό να αφυπνίσουν αυτό που σκέφτονταν τόσα χρόνια αλλά δεν είχαν χρόνο να το βάλουν μπροστά. Ξέρω πόσο κόσμο που η πρώτη κουβέντα που είπε όταν έχασε τη δουλειά του ήταν “τώρα, μπορώ να κάνω και εκείνο”. Κόσμο που έπιασε μια φωτογραφική, ένα σανίδι του surf, ένα μολύβι.
Για οποιοδήποτε λόγο κι αν έφτασες στο restart, το πρώτο πράγμα που θα κυνηγήσεις είναι αυτό που σε καίει, αυτό που θέλεις σαν τρελός, αυτό που αγαπάς.
Κι επίσης μπορώ να σου δώσω άλλα παραδείγματα ανθρώπων που είδαν στην κρίση τη δική τους ευκαιρία. Που αναγνώρισαν τα κενά που υπήρχαν στην αγορά και έσπευσαν να τα καλύψουν κάνοντας όχι απλά κάτι έξυπνο επιχειρηματικά αλλά κάτι που το ήθελαν καιρό.
Κανείς δεν μπορεί να σου πει να κάνεις σύνθημα το Live True. Κανείς δεν μπορεί να σου επιβάλλει να ζεις αληθινά. Και δεν πρέπει κάποιος άλλος να σου μάθει πώς είναι να ζεις αληθινά. Αν δεν έχει έρθει η ώρα για να χτίσεις το δικό σου όνειρο, μην το κάνεις. Περίμενε να ωριμάσει η ιδέα μέσα σου, περίμενε να το ζητάς πολύ από τον ίδιο σου τον εαυτό πριν το κάνεις. Δεν υπάρχει σίγουρο μονοπάτι για να ζεις αληθινά, υπάρχει μόνο αυτό που θα χαράξεις μόνος σου.
Το να ζεις αληθινά όμως είναι σχεδόν μονόδρομος στην κρίση.
Το να είσαι αληθινός στους δικούς σου, στους γύρω σου, στον εαυτό σου είναι η μόνη διαφυγή για να είσαι καλά, για να μην σε καταβάλλουν όλα αυτά που φέρνει στο μυαλό και τη ζωή σου η εκάστοτε κρίση.
Δεν είναι ανάγκη να θες να πάρεις τα βουνά σαν τον Alex Honnold. Ούτε να είσαι δημοσιογράφος σαν τον David Beriain. Αν έχεις κάποιο πάθος να σιγοκαίει μέσα σου, ξέρεις πολύ καλά ποιο είναι αυτό. Όσο λιτό, απλό, παράλογο ή χαζό κι αν φαίνεται σε κάποιον άλλον, είναι η δική σου ιδέα, το δικό σου πάθος, το δικό σου όνειρο.
Και ίσως είναι ώρα να αρχίσεις σιγά σιγά να το σκαλίζεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
ΔΕΚΤΑ ΕΠΩΝΥΜΑ - ΕΜΠΕΡΙΣΤΑΤΩΜΕΝΑ - ΕΥΑΝΑΓΝΩΣΤΑ ΣΧΟΛΙΑ