Πρόχειρες σκέψεις για τις συγκεντρώσεις ενάντια στις πολιτικές λιτότητας

- Είναι γεγονός πως η παρούσα κυβέρνηση με την διαπραγμάτευση ή τέλος πάντων με την πρόθεση που δείχνει να έχει για αρχή ,έχει φέρει την ελπίδα στον κόσμο που θέλει κάτι καλύτερο σε σχέση με τον βάλτο της ακροδεξιάς.

Στην παρούσα φάση ο κόσμος ξέρει πως μία βελτίωση της κατάστασης θα καθιστούσε την διαπραγμάτευση επιτυχημένη.

Αρκεί αυτό;

Δε θα πρεπε.

Ένας light νεοφιλελευθερισμός στην θέση του προηγούμενου απλώς διαιωνίζει την κατάσταση και δεν απαλλάσσει τον κόσμο από τον καπιταλιστικό ζυγό.

Υπάρχει αυτό στην λαϊκή συνείδηση;

Φοβάμαι πως όχι.

-Ας λείπει όμως η αφ'υψηλού κριτική στον λαό.
Σε μία χώρα που κάποια στιγμή, διανοουμενίστικες συμπεριφορές, έριξαν ακόμη και τον αντιφασισμό στα χέρια του ελιτισμού, είναι πολύ εύκολη η απαξίωση με την όποια χαιρεκακία που πηγάζει από την δήθεν παντογνωσία.

Ο λαός δεν αλλάζει από την μία στιγμή στην άλλη και εν πολλοίς φέρεται σα να μην έχει μάθει από τα λάθη του.

Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι θα απαξιώσουμε την όποια ελπίδα φέρει,όταν μιλάμε μάλιστα για έναν λαό που έχει υποφέρει σε τέτοιο βαθμό.

Χρειάζεται κατανόηση,στήριξη και την υπενθύμιση ότι τίποτε δεν πρόκειται να χαριστεί στο ευρωπαϊκό καθεστώς που λειτουργεί με μία ακραία νεοφιλελεύθερη λογική που δεν συμπεριλαμβάνει στο παλμαρέ της αλληλεγγύης της τον σεβασμό και την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.

-Η επίκληση στο πατριωτικό συναίσθημα από τον Πρωθυπουργό βρίσκει ανταπόκριση σε μια τσαπατσούλικη αφέλεια που λέει πως για όλα φταίνε ''οι ξένοι''.

Χωρίς την ταξική συνείδηση που απαιτείται στην παρούσα φάση,ίσως ξεχνάμε το βασικό.Ο εχθρός δεν είναι μόνο έξω αλλά και μέσα.

Το πρόβλημα είναι ταξικό και όχι εθνικό με την έννοια που δίνεται.

Η εγχώρια ελίτ δε θα πέσει τόσο εύκολα, ίσως σκληρύνει την στάση της, ο εργασιακός μεσαίωνας θα ψάξει για νέα καταφύγια, η ανισότητα και τα ανθρώπινα δικαιώματα θα παραμείνουν ένα μείζον θέμα που δε θα πρέπει να ξεχαστεί με λίγα ψίχουλα, καλύτερης μεταχείρισης.

-οι αποϊδεολογικοποιημένες συγκεντρώσεις μπορούν να διαλυθούν εύκολα.

Είτε με την απογοήτευση μίας κακής κατάληξης των διαπραγματεύσεων,είτε με την σωστή επικοινωνιακή πολιτική της κυβέρνησης που μπορεί να χαρακτηρίσει νίκη την όποια συμφωνία σε συνδυασμό με την δίψα για κάτι καλύτερο όπως αναφέρθηκε.

Όταν ο κόσμος γίνεται μία κινούμενη μάζα έχοντας σαν κίνητρο την τυφλή απογοήτευση ή τον υπερενθουσιασμό γίνεται έρμαιο στις ορέξεις του μιντιακού μάρκετινγκ το οποίο μπορεί εύκολα να πλάσει συνειδήσεις.

Αλήθεια πόσοι από τους αγανακτισμένους του 2010 πίστεψαν το 2012 στην σταθερότητα, στα πρωτογενή πλεονάσματα ή έστω στο αναγκείο κακό της προηγούμενης συγκυβέρνησης;
Όχι η πλειοψηφία, αλλά ένα μεγάλο ποσοστό.

-Στη διαπραγμάτευση είμαστε όλοι με την κυβέρνηση(όχι όπως το λένε οι δεξιοί περιμένοντας την αποτυχία).

Ανεξάρτητα αν διαδηλώσαμε ή όχι υπέρ της κατά την διάρκεια αυτών των διαπραγματεύσεων, καλό είναι να θυμόμαστε πως όποτε μας βρει απέναντι της, εκθέτοντας τα λαϊκά ζητήματα, θα έχουμε ίσως μία πιθανότητα παραπάνω να υπηρετήσει καλύτερα τα συμφέροντα του λαού.