Χαμένοι στο αριστερό μας παρελθόν.

Μεγάλωσα. Διάβασα. Διαβάσαμε.
Είμαστε η πλέον μορφωμένη γενιά τούτης εδώ της χώρας. Η κάψα των γονιών μας για ένα καλύτερο δικό μας αύριο μας έβαλε στον δρόμο των γραμμάτων. Θα περίμενε λοιπόν κανείς πως τούτη δω η γενιά (η γενιά μας δηλαδή) θα είχε αναπτυγμένη την κριτική της αίσθηση. Θα περίμενε κανείς να
μπορεί να καταλάβει πότε του πουλάνε φύκια για μεταξωτές κορδέλες.

Κι όμως, σήμερα περισσότερο από ποτέ βλέπεις ανθρώπους χαμένους στο διάστημα. Αποστασιοποιημένους (το χειρότερο είδος δηλαδή) απ οτιδήποτε συμβαίνει γύρω τους και καθορίζει την ζωή τους. 

Ένας εκνευριστικός ωχαδερφισμός νέων μορφωμένων (?) που άκριτα και αβασάνιστα δέχονται το ένα χτύπημα μετά το άλλο στην καθημερινότητα τους. 
(Κάπου εδώ θα πρέπει να διαχωρίσω φυσικά τους μορφωμένους απ τους εξειδικευμένους.
 Ποτέ η μόρφωση δεν περνούσε μόνο μέσα από ένα πανεπιστήμιο. Ένα χαρτί κορνιζαρισμένο στον τοίχο δεν σε κάνει μορφωμένο. Και πιστέψτε με έχω αρκετά παραδείγματα ανθρώπων με τέτοιες κορνίζες που η “μόρφωσή” τους δε φτάνει στο ελάχιστο την μόρφωση ανθρώπων του δημοτικού) Κλείνω την παρένθεση.

Θεωρώ λοιπόν αδιανόητο για μας, την γενιά μας να μας έχουν πάρει την ζωή μέσα απ τα χέρια μας και να μην έχει ανοίξει ρουθούνι. Να υπάρχει μια διάχυτη γκρίνια, σαν τα μικρά παιδιά που τους κόβεις την παιδική χαρά για να τα πας σπίτι, αλλά καμία αντίδραση. Και μιλάμε για δικαιώματα που οι παππούδες μας, οι γονείς μας, έχυσαν αίμα να κερδηθούν. 

Και πραγματικά χαίρομαι που ο δικός μου παππούς δεν είναι πια ανάμεσα μας. Γιατί δεν ξέρω τι θα μπορούσα να απαντήσω σε έναν άνθρωπο που είχε περάσει κατοχή, και εξορίες, ξύλο και βασανιστήρια, γιατί η σύνταξη του έχει κουτσουρευτεί σε επίπεδα επιβίωσης αντί της διαβίωσης. 
Γιατί όλα αυτά τα εργασιακά του δικαιώματα που πόνεσε το κορμί του να καθιερώσει, εσύ, εγώ, ο απέναντι τα παρέδωσε τόσο εύκολα χωρίς μια μάχη. Ακόμα ακόμα και στην μάνα μου δεν μπορώ να δώσω απάντηση όταν κουβεντιάζοντας μου λέει για τις απεργίες στην Γερμανία στα εργοστάσια που δούλευε για την ενίσχυση του αγώνα στην Ελλάδα.   




Τι να πω και τι να μολογήσω λοιπόν όταν στις απεργίες των καιρών οι φωνές και οι πορείες μας γίνονται μεταξύ συγγενών και φίλων σε σημείο που να μας χαρακτηρίζουν γραφικούς? Πως να βάλεις το μυαλό ενός μορφωμένου νέου να καταλάβει πως δεν είναι θέσφατο ότι ακούει στην TV και πως έχει το δικαίωμα στην αντίδραση. Και φυσικά πως να βάλεις στο μυαλό των βολεμένων στην μέχρι πριν από λίγα χρόνια γονική ραστώνη τριανταφεύγα πως αυτός εδώ είναι ένας αγώνας που δεν μπορεί να τον δώσει η μαμά η ο μπαμπάς με ένα τηλέφωνο. 
Εξοργίζομαι με συμπεριφορές μεγαλοϊδεατισμού από ανθρώπους μεγαλωμένους με στεγανά που έχουν βγάλει το συμπέρασμα πως μια απεργία, μια πορεία, ένα σύνθημα, δεν μπορεί να αλλάξει τον κόσμο επειδή απλά και μόνο έτσι τους έχουν πει. 
Χωρίς να έχουν γνώση πως μια απεργία, μια πορεία, και ένα σύνθημα, ΕΙΝΑΙ αυτά που τους επέτρεψαν να γίνουν αυτό που είναι σήμερα απολαμβάνοντας αυτά που αυτές οι απεργίες, οι πορείες τα συνθήματα είχαν κερδίσει. Αναρωτιέμαι αν θα μπορούμε να είμαστε το ίδιο περήφανοι απέναντι στα παιδιά μας.
Φυσικά όλα έχουν εξήγηση. Όχι τόσο απλή για να είναι εμφανής με μια πρώτη ανάγνωση. Θα περίμενε κανείς όμως απ την “μορφωμένη” μας γενιά να μπορεί να διαβάσει λίγο καλύτερα πίσω απ τις λέξεις.
Μένουν λοιπόν οι περισσότεροι τους στο πέρασμά τους απ τα αριστερά της φοιτητικής τους ζωής. Θυμούνται και απαγγέλλουν περήφανοι Βάρναλη ( άλλωστε όπως έχει σχεδόν όλο το πολιτικό μας φάσμα παραδεχτεί “αν δεν είσαι αριστερός στα νιάτα σου τι θα καταντήσεις στα μεγάλα σου?” ) .... και στο τέλος της μέρας επαναστατούν μέσα σε ένα twetter, ένα facebook … καναπεδάτα! 






Δεν είμαι εγώ σπορά της Τύχης 
ο πλαστουργός της νιας ζωής
 Εγώ είμαι τέκνο της ανάγκης
 κι ώριμο τέκνο της Οργής.

(έτσι για το γαμώτο ...) 






ΥΓ: το Σάββατο έχει συλλαλητήριο ... ευκαιρία για μια μικρή εξιλέωση!