Η διακίνηση με διάφορες μορφές μέσα στο συνεχές μεταξύ αιτήματος και συνθήματος της επιδίωξης να «αποκατασταθεί η δημοκρατία» επιτρέπει σε ένα ετερόκλιτο πλήθος ν θολών στην καλύτερη των περιπτώσεων αντιλήψεων να συνενωθούν γύρω από το κυρίαρχο πρόσωπο του συλλογικού πολιτικού φορέα που αναλαμβάνει στην ουσία εν λευκώ την υλοποίηση του αντίστοιχού έργου. Στοιχειώδης, σχεδόν αρχετυπική μέθοδος συλλογικού ετεροκαθορισμού μέσα από νεφελώδεις κατασκευές που καλύπτουν τα πάντα γι αυτό και αναγκαστικά παραμένουν κενές περιεχομένου.
Χωρίς να χρειάζεται να επιχειρήσουμε κάποια αναγωγή στις θεμελιώδεις αρχές της δημοκρατίας δεν απαιτείται ίσως πολλή σκέψη για να αποδεχθούμε για τις ανάγκες της συζήτησης τουλάχιστον ως κοινό τόπο την άποψη που δέχεται ότι η δημοκρατία είναι ένα σύνολο θεσμών που επιτρέπουν την έλλογη ελεύθερη έκφραση όλων των αντιλήψεων και την ανάδειξη μετά από σύγκρουση και σύνθεση αυτής που θα μετουσιωθεί σε συλλογική απόφαση της οποίας η κυριαρχία θα διατηρηθεί μέχρι την αντικατάστασή της από άλλη χωρίς όμως να παραβιάζονται τα δικαιώματα την κάθε μειοψηφίας.
Μια τέτοια σύλληψη της δημοκρατίας ανάγει την συγκρότησή της στην κατασκευή και συλλειτουργία των κατάλληλων θεσμών μέσα από τους οποίους ως σύνθεση θα «παράγεται» και θα «αναπαράγεται» ένας κοινωνικός σχηματισμός που θα χαρακτηριζεται πολιτικά ως δημοκρατικός.
Από το σημείο όμως αυτό και πέρα ο προβληματισμός μοιάζει να εξαντλεί τα όρια του ή τουλάχιστον εμφανίζει σημεία κόπωσης αν όχι γήρανσης .Ο αέρας της δημοκρατίας που φαινόταν έτοιμος να τα σαρώσει όλα εξαντλείται τελικά σε διάφορα φτωχά και φτηνά αιτήματα όπως να «παταχθεί διαφθορά» με διάφορες παραλλαγές διατυπωμένο ανάλογα με την ιδιοσυγκρασία του καθενός, ή να επικρατήσει η αξιοκρατία και γενικότερα σε όλα τα επίπεδα η δικαιοσύνη. Ως περισσότερο προχωρημένα εμφανίζονται τα αυτοθεωρούμενα ως αριστερά αιτήματα της κοινωνικής δικαιοσύνης με την έννοια της αναδιανομής με την λυτρωτική παρέμβαση ενός ελεήμονος του κράτουςτων μέσων πρόσβασης σε καταναλωτικά αγαθά. Αιτήματα που στον πυρήνα τους περιέχουν δειλές παρακλήσεις στον κυρίαρχο να ασκήσει την εξουσία που του αναγνωρίζεται συμπεριφερόμενος σύμφωνα με ένα ηθικό πρότυπο το οποίο προβάλλεται ως το ιδανικό.
Η δημοκρατία τελικά καταλήγει να αποτελεί ένα ολοκληρωτικά ηθικό μέγεθος εύκολα διαχείρισιμο προς όφελος όποιου την επικαλείται προς επίτευξη των πολιτικών του στοχεύσεων που δεν είναι άλλες από την κατασκευή μιας ευρεία συλλογικότητας υπέρ των θέσεων του ή με άλλα λόγια η χειραγώγηση ενός πλήθους που διαθέτει πίστη χωρίς συνείδηση. Δεν είναι τυχαίο λοιπόν ότι εμφανίζεται κατά καιρούς το θεμελιωδώς αντιδημοκρατικό φαινόμενο να καλούνται διάφοροι σωτήρες του λαού και της δημοκρατίας οι οποίοι ανεξαρτήτως του υποκειμενικού τους μεγέθους γίνονται αποδεκτοί ως εκείνοι που θα επαναφέρουν το ορθό ηθικό πολιτικό πρότυπο το οποίο έχει παραφθαρεί από τις ηθικές παρεκκλίσεις
Η αιτία που προκαλεί αυτή την εκτροπή του προβληματισμού σε συζητήσεις καφενειακού τύπου περί ανέμων και υδάτων είναι η αποσιώπηση του θεμελιώδους ερωτήματος σχετικά με το έδαφός, στο οποίο συγκροτείται μια δημοκρατική κοινωνία. Είναι τα χαμένα θεμέλια της δημοκρατίας που ποτέ δεν αναζητούνται αφού δεν βρίσκονται στην κορυφή όπου φυσάει ο εύπεπτος αέρας των ιδεών και θεωριών αλλά στην βάση της δημιουργίας των υλικών όρων ύπαρξης της κοινωνίας, Στο χώρο αυτό όπου κυριαρχεί ο σιδερένιος νόμος της υποταγής της εργασίας στο κεφάλαιο και ο απαράβατος κανόνας της ατομικής ιδιοποίησης των κοινωνικά παραγόμενου πλούτου. Εύκολα παρακάμπτεται ο προβληματισμός σχετικά με αυτή την μη αναγώγιμη και για αυτό θεμελιώδη σχέση αντίθεσης που σύμφωνα με τον τρόπο που πρακτικά επιλύεται οικοδομεί σχεδόν βίαια το σύνολο των θεσμών της κοινωνίας κατά τρόπο ώστε τελικα να εξυπηρετούν με την λειτουργία τους αναπαραγωγή της.
Είναι οι γνωστές απόψεις που εμφανίζονται με χιλιάδες μορφές και στο σύνολο τους όλες καταλήγουν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στην θέση ότι δεν υπάρχει καλύτερος από τον κυρίαρχο τρόπος σύλληψης της δημοκρατικής κοινωνίας, η οποία χρειάζεται μόνο ορισμένες βελτιώσεις σε μικρότερο η μεγαλύτερο βαθμό ώστε να καταλήξει στο ιδεατό της πρότυπο.
Μια τέτοια θεώρηση βέβαια καταλήγει να αναπαράγει τον εαυτό της, να δικαιώνει αυτό που έχει προεπιλέξει ως ιδανικό και τελικά να τρέφεται από τις σάρκες της. Ακολουθώντας της πορεία αυτού του συλλογισμού δεν έχουμε παρά να παραμείνουμε εντός του κυρίαρχου τρόπου σύλληψης της εικόνας του εαυτού μας και του κόσμου ως δεδομένων δικαιώνοντας τελικά την ιδέα του τέλους της ιστορίας ή καλύτερα της έλλειψης κάθε ιστορίας.
Δεν είναι κανείς υποχρεωμένος να επιχειρήσει να απομακρυνθεί από τον χώρο όπου επικρατεί ο καθαρός και φρέσκος αέρας των συνθημάτων αιτημάτων και θεωριών περί δημοκρατίας. Αλίμονο σε δημοκρατία ζούμε και αυτόν τον αέρα αναπνέουμε. Τα πρέπει εδώ δεν έχουν καμία θέση.
Άλλωστε η αναγκαιότητα μιας διαλεκτικής υπέρβασης του ιερού άβατου αποτελούσε πάντοτε έργο των θεολόγων αλλά αιρετικών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
ΔΕΚΤΑ ΕΠΩΝΥΜΑ - ΕΜΠΕΡΙΣΤΑΤΩΜΕΝΑ - ΕΥΑΝΑΓΝΩΣΤΑ ΣΧΟΛΙΑ